Jeugdzorg Nederland is er niet voor de jeugd maar met name voor zichzelf

De misverstanden die de Jeugdzorg graag verspreidt ontleed

De jeugdzorg staat al jaren onder druk. Uit het onderzoek van hoogleraar Micha de Winter blijkt al sinds de Tweede wereldoorlog de jeugdzorg in Nederland er eigen wetten en regelgeving op nahoudt. Maar wie dacht dat met de transitie en transformatie in 2015 wat zou veranderen kwam bedrogen uit. Ook het vernietigende rapport van Micha de Winter heeft niet geleid tot enige zelfreflectie in de bestuurskamers en op de werkvloer. Integendeel: Jeugdzorg Nederland en hun leden zijn druk bezig met een agressieve PR-campagne om te laten zien hoe belangrijk hun werk is, hoe goed ze het doen en eenieder die commentaar heeft of hun handelen kritisch volgt te framen en monddood te maken.

De bestuurder van een GI heeft ‘onvoldoende valide data in zijn administratieve processen’ om zijn kostprijzen inzichtelijk te maken

Misverstanden over Jeugdzorg

Voorop gesteld moeten er eerst correcties gemaakt worden over de jeugdzorg in Nederland. De Jeugdzorg in Nederland is sinds de transitie in 2015, het moment dat de taken van de landelijke overheid werden overgeheveld naar de gemeenten, geen overheidstaak meer maar in handen van zelfstandige stichtingen die hun eigen financiële broek moeten ophouden. Hiermee zijn de stichtingen feitelijk commerciële bedrijven geworden. Zij hebben er baat bij om winst te maken en zoveel mogelijk omzet te genereren om reserves aan te leggen om bijvoorbeeld bovenmatige beloningsemolumenten te kunnen bekostigen, dure panden in stand te houden etc. De Jeugdautoriteit heeft eerder al vastgesteld dat bijvoorbeeld Jeugdbescherming Brabant (JBB) een zeer hoog bedrag uitgeeft aan huisvestingskosten. Onderzoek van meerdere jaarrekeningen van JBB en andere Gecertificeerde Instellingen (GI) tonen aan dat de overheadkosten en lange termijnverplichtingen van de GI’s ruim 30% van hun budget beslaan. Dat betekent dat van elke euro die binnenkomt minimaal € 0,30 opgaat aan kosten die niet aan een jeugdige kunnen worden toegeschreven. Let wel in deze overheadkosten zitten geen salariskosten van jeugdzorgwerkers, directies, bestuurders etc.

Zij hebben er baat bij om winst te maken en zoveel mogelijk omzet te genereren

Jeugdzorg Nederland is niets meer dan een lobbyclub

Het tweede misverstand is dat Jeugdzorg Nederland geen hoofdkantoor is van alle lokale jeugdzorginstellingen. Jeugdzorg Nederland is niets meer en minder dan een branchevereniging die opkomt voor de belangen van de leden, de gecertificeerde Instellingen. Vergelijk het met Koninklijke Horeca Nederland, VNO-NCW of MKB-Nederland. Een lobbyclub die tot doel heeft de belangen van hun leden te verdedigen. Jeugdzorg Nederland heeft niets te maken met de inhoud van dossiers en bekommert zich louter en alleen om de belangen van hun leden. De belangen van de ouders en cliënten zijn hiermee ondergeschikt aan de belangen van de GI’s. Dat Jeugdzorg Nederland wordt gezien als de spreekbuis van alles wat met jeugdzorg te maken heeft in Nederland is dan ook een grote misser van de Nederlandse Politiek, zowel ministeries als de controlerende Tweede Kamer en bijvoorbeeld de Inspecties. Deze opstelling zou erop neerkomen dat MKB-Nederland en VNO-NCW voortaan ook namens de werknemers kunnen spreken naar het kabinet of buiten toe.

Onvoldoende valide data

Een ander groot misverstand is dat de kosten voor de Jeugdzorg zo hoog zijn als gevolg van de eisen die de gemeenten zouden stellen. Alle partijen zouden stellen dat 30% van de kosten opgaat aan administratieve lasten. Op basis van de budgetten van de gecertificeerde Instellingen zou dat om ca €150 miljoen gaan. Dat is niet te herleiden uit de jaarcijfers. Op de vraag van meerdere gemeenten aan een specifieke GI om hun tarieven inzichtelijk te maken bleek dat de bestuurder dat niet kon omdat hij ‘onvoldoende valide data in zijn administratieve processen heeft’ om dat inzichtelijk te maken. Met andere woorden ik roep wat over mijn kostprijs maar ik kan het niet hard maken want ik heb geen gegevens om het te onderbouwen. Het verzoek van de gemeenten om een waarnemer in de organisatie te posteren om hier onderzoek naar te doen werd afgewezen door deze bestuurder. De bestuurder wil dus geen inzicht geven in de besteding van de door hem ontvangen overheidsgelden. Per saldo zou dit enkele feit alleen al reden tot beëindiging van de overeenkomst kunnen betekenen.

Jeugdbeschermingen mogen geen hulp verlenen

De vierde correctie is dat Jeugdbeschermingen in Nederland hulpverleners zijn en daarmee hulpverlenen aan minderjarigen. Dit is niet waar en is wettelijk zelfs niet mogelijk gezien de jeugdwet artikel 3.2. Op het moment dat een GI een dossier aanneemt zijn ze toezichthouder. Een toezichthouder mag geen hulp verlenen. Dat het faillissement van een GI of het opzeggen van een overeenkomst met een GI ertoe zou leiden dat de hulpverlening van een minderjarige in gevaar komt is dus niet juist. De hulpverlening hoort wettelijk uitbesteed te zijn aan een externe hulpverlener en die hulpverlening kan gewoon doorgaan omdat er een losse/aparte overeenkomst bestaat tussen deze externe hulpverlener en de gemeente waar de minderjarige woont. De angst die Jeugdzorg Nederland hiermee gemeenten inboezemt is onterecht. En zelfs tendentieus.

Waarheidsvinding

Een ander groot mistverstand is het naleven van de Jeugdwet, artikel 3.3. Dit artikel schrijft voor dat de GI’s en de Raad voor de Kinderbescherming (RvdK) alle rapportagens volledig en naar waarheid moeten aanleveren. Elke(!!) ouder die met jeugdzorg te maken heeft zegt dat dit niet gebeurt. dat in elk rapport onwaarheden staan, meningen als feiten zijn vastgelegd en fouten uit het verleden door blijven sudderen ook al is eerder al vastgesteld dat het niet klopt. Zaken worden niet verwijderd of gecorrigeerd. Zelfs Minister Dekker ontkent in de kamer en de media deze signalen van de ouders en jeugdigen en zegt dat er altijd aan waarheidsvinding wordt gedaan. Hij stelt zelfs dat er netwerkonderzoeken plaatsvinden door bijvoorbeeld de RvdK. Zijn eigen RvdK geeft in dezelfde rapportages aan dat zij dat omwille van tijdsdruk en om buiten de strijd van ouders te blijven geen uitgebreid netwerkonderzoek doen. Maar Dekker weigert dit te geloven en hier onderzoek naar te laten doen. Een tweede toeslagenaffaire nl. hangt in de lucht. Want wat als blijkt dat hij alle signalen genegeerd heeft, wat als blijkt dat zijn departement, waar de RvdK toe behoort, nooit goed onderzoek heeft gedaan en de GI’s op die manier onterecht UHP’s of OTS-en heeft afgedwongen, banden tussen kinderen en een ouder kapot gemaakt zijn? Wie draait dan op voor de schade? Maar het is een feit: er wordt niet aan waarheidsvinding gedaan ondanks de wettelijke verankering. Jeugdzorgwerkers zeggen dat zij zich niet aan de wet hoeven te houden, waarheid niet bestaat of dat waarheidsvinding alleen in het strafrecht bestaat en dat zij geen rechercheurs zijn. Dus het idee dat de jeugdzorg naar waarheid zijn rapportages aanlevert is absoluut niet waar.

Het zijn slechts 5 van de grootste misverstanden die over de jeugdzorg bestaan en die graag door de Jeugdzorg in stand gehouden worden om zo het eigen falen en niet naleven van regels en wetten niet onder ogen te hoeven zien en de discussie van de inhoud af te leiden. en omdat in stand te houden is er strenge PR strategie en censuur van kritiek en de waarheid noodzakelijk.

Censuur van de GI’s

En dat brengt me bij het gedeelte van de censuur van de Jeugdzorg. Zoals gezegd de jeugdzorg staat onder steeds grotere druk. Gemeenten willen, terecht, weten waar het geld aan besteed wordt. Maar met diverse argumenten, waarbij de privacy vaak – onterecht – als belangrijkste wordt ingezet, weigert men inzage te geven in de processen en de daadwerkelijke kosten van de organisatie. Gemeenten worden vaak niet, half of onjuist geïnformeerd. De GI’s sturen, zodra er om opheldering gevraagd wordt valse verklaringen of leugens over een dossier uit. Naar aanleiding van het door mij ooit geschreven zwartboek over JBB heeft de bestuurder en zijn directeur meerdere brieven naar gemeenteraden, Colleges van B&W, Nationale (Kinder) Ombudsman, Inspecties, Ministers en Tweede Kamer leden gestuurd die vol stonden met leugens en onwaarheden. Het is niet verwonderlijk omdat GI´s, en dus ook hun bestuurders, waarheidsvinding maar een vervelend ding vinden, dus houden we er ons niet aan. Ondanks hun wettelijke verplichting.

Je kunt Jeugdzorg Nederland vergelijken met Koninklijke Horeca Nederland, VNO-NCW of MKB-Nederland. Een lobbyclub die tot doel heeft de belangen van hun leden te verdedigen.

Toenemende intimidatie van ouders, journalisten en advocaten door GI’s

De tweede groep die steeds meer oppositie begint te voeren zijn de slachtoffers van de Gecertificeerde Instellingen. Dit zijn niet alleen de minderjarigen maar ook hun ouders. Het aantal onterechte Uit Huis Plaatsingen, het aantal niet uitgevoerde beschikkingen en de Geïnstitutionaliseerde Ouderverstoting neemt hand over hand toe. Steeds meer ouders krijgen te maken met de intimidatie van de jeugdzorgwerkers die zich openlijk niet houden aan de jeugdwet en ons rechtsstelsel. Ouders worden aangesproken op hun keuze voor hun advocaat omdat die tegen de jeugdzorg zou zijn. Uitlatingen dat GI’s zich niet hoeven te houden aan uitspraken van de rechter nemen hand over hand toe, beschikkingen worden genegeerd, men gaat zelf als hulpverlener aan de slag en aan waarheidsvinding wordt niet gedaan. Hiermee artikel 3.2 en 3.3 worden opzichtig genegeerd. En werkt een ouder niet mee met wat de GI of jeugdzorgwerker vindt dan wordt er gedreigd de kinderen bij de ouders weg te halen. Met de opkomst van de social media treffen ouders elkaar nu sneller waardoor ouders ook met elkaar in gesprek komen. De weerstand zal nog vele malen groter worden, ouders vragen om gerechtigheid en het moment dat de GI’s en jeugdzorgwerkers, die vaak als ZZP-er of als gedetacheerde werken en binnen het huidige registratie stelsel hoofdelijk aansprakelijk zijn, ook echt financieel aansprakelijk gesteld gaan worden via letselschadeadvocaten komt steeds dichterbij.

Een medewerkster van Intervence was het niet eens met de analyse die in de provinciale krant stond over de ondergang van haar organisatie. Haar letterlijke reactie was: “en alles wat in de krant staat is waar?” De wedervraag was kort: “En alles wat in jullie rapportages staat is ook waar?”

De derde groep die op zoek is gegaan naar de werkelijke situatie in de jeugdzorg is de media. Meerdere onderzoek collectieven, zoals FTM en Pointer, zijn begonnen met onderzoeken naar de Jeugdzorg in Nederland. En ook die worden op alle mogelijke manieren door Jeugdzorg Nederland en de leden geframed en tegengewerkt. Bijvoorbeeld vragen op WOB verzoeken worden op alle mogelijke manieren getraineerd. Vooral als ze worden aangesproken op hun wettelijke taak en rol, de misstanden die, wel degelijk goed zijn onderzocht – een journalist zal immers nooit, in ieder geval niet snel, iets publiceren wat hij niet kan onderbouwen met bewijzen en feiten – en hun handelen kritisch belicht wordt. Er zijn bestuurders bekend die journalisten en redacties onder druk zetten om niet (negatief) te publiceren. Maar het gaat nog veel verder.

Als Jeugdzorg Nederland een echte belangenbehartiger is dan roept Hans Spigt zijn leden op om ook kritische geluiden te laten staan zodat er een juist beeld ontstaat over de Jeugdzorg in Nederland.

Bizarre uitspraken van medewerkers van GI’s op social media

Gecertificeerde instellingen hebben ook de sociale media ontdekt. En plaatsen hier graag mooie marketing en pr-verhalen op. Zo worden voor GI’s gunstige uitspraken gedeeld door een juriste van Jeugdbescherming West, terwijl de voor GI´s vele negatieve uitspraken niet gedeeld worden. Volgens haar eigen zeggen zijn die er niet of worden die niet gepubliceerd, een bizar antwoord! Een medewerkster van Intervence was het niet eens met de analyse die in de provinciale krant stond over de ondergang van haar organisatie. Haar letterlijke reactie was: “En alles wat in de krant staat is waar?” De wedervraag was kort: “En alles wat in jullie rapportages staat is ook waar?” Een jeugdzorgwerker van de WSG heeft diverse nare en negatieve opmerkingen tegen een auteur van een item op LinkedIn en wordt heel persoonlijk. Achteraf blijkt, na onderzoek, deze jeugdzorgwerker kennelijk nog een eigen onverwerkt trauma te hebben over het huwelijk van haar ouders, haar strijd met haar vader en is ze er trots op dat ze gebroken heeft met haar vader, noemt haar ouders klootzakken en heeft haar naam laten veranderen. En dat is jeugdzorgwerker die kinderen in vergelijkbare situaties begeleidt? Hoe is zij ooit door het selectieproces gekomen? Vervolgens verwijderen al deze mensen de reacties van de lezers, blokkeren ze, om daarna gewoon door te gaan met het verspreiden van hun eigen waarheden zonder zelf hun eigen aandeel in de discussie te zien. Elke kritische reactie op hun mening kunnen ze niet inzien. Herkenbaar voor veel ouders. Hoe kun je verwachten van ouders dat ze hun eigen handelen gaan inzien, wat een standaard uitlating is van een jeugdzorgwerker naar ouders, als je zelf niet openstaat voor kritieken op de misstanden in de branche waarin je werkt en het dus niet eens persoonlijk is. Dan heb je als organisatie en medewerker dus kennelijk iets te verbergen.

Onterechte oproep tot melden van misstanden bij GI

Maar het toppunt van de censuur is wel die van de pagina’s van de GI’s zelf op social media. Zowel JBRR als Save Midden Nederland spannen de kroon. JBRR roept mensen op om kinderen bij hen te gaan aanmelden bij vermoedens van misstanden. Dat is geen rol voor een GI. Een GI zit pas aan het eind van de keten en nooit vooraan. Als er al problemen zijn is het eerste advies van de overheid om in gesprek te gaan met ouders, je te melden bij Veilig Thuis of een gesprek te vragen met de wijkmaatschappelijk werker. Maar dit levert de GI geen geld op dus is het niet gewenst. Op het moment dat JBRR hierop gewezen wordt, wordt deze bijdrage meerdere keren verwijderd. De waarheid mag niet gezegd worden en de onjuiste informatie moet door blijven staan.

Achteraf blijkt, na onderzoek, deze jeugdzorgwerker van de WSG kennelijk nog een eigen onverwerkt trauma te hebben over het huwelijk van haar ouders, haar strijd met haar vader en is ze er trots op dat ze gebroken heeft met haar vader, noemt haar ouders klootzakken en heeft haar naam laten veranderen. en dat begeleidt kinderen?

SAVE kwam met een melding dat het aantal complexe scheidingen wel degelijk toeneemt. Ook hier kwamen meerdere reacties op van betrokken ouders en als journalist plaatste ik enkele kritische opmerkingen en vragen. Maar ook die mochten het uur niet halen, net zo snel als dat mensen opmerkingen plaatsten werden ze weer verwijderd.

Hans Spigt

Deze voorbeelden geven aan dat het nog altijd niet goed zit binnen Jeugdzorg Nederland en dat de voorzitter Hans Spigt heel goed heeft gekeken naar de voormalige President van Amerika, alles wat van journalisten komt en reacties van ouders zijn “fake news” en mogen niet blijven staan. Als Jeugdzorg Nederland een echte belangenbehartiger is dan roept Spigt zijn leden op om ook kritische geluiden te laten staan zodat er een juist beeld ontstaat over de Jeugdzorg in Nederland. Dat de ministers, wethouders, Kamer- en raadsleden niet alleen jullie promotieplaatje zien maar ook alle reacties kunnen lezen. Alle betrokken partijen zijn meerdere keren opgeroepen om open de discussie aan te gaan, geen enkele bestuurder durft het aan om met kritische journalisten en ouders het gesprek aan te gaan. Dat geeft een heel duidelijk signaal: Jeugdzorg Nederland is er niet voor de jeugd maar met name voor zichzelf.