Er is nog een ander patroon zichtbaar: die van de ontkenning

Naar aanleiding van de aanhoudende problemen in de jeugdbeschermingsketen, die steeds meer zichtbaar worden door aanhoudende publicaties in de media, maar ook omdat steeds meer betrokkenen en belanghebbenden, zoals advocaten, rechters, hulpverleners en jeugdbeschermers zelf, zich gaan uitspreken over het collectief falen van met name de leidinggevenden en beleidsbepalers in de keten. Een zeer tekenend voorbeeld daarvoor was de reactie van de jeugdbeschermingsketen op de uit huis plaatsingen in de toeslagenaffaire waarin alle schuld weggelegd wordt bij de ouders. Mede om die reden herplaats ik op verzoek een blog welke ik eerder op LinkedIn geplaatst heb over het patroon van de ontkenningen van de problemen.

De jeugdbeschermingsketen (Veilig Thuis, Raad voor de Kinderbescherming, Jeugdbeschermingsinstellingen, CJG en de Rechtspraak) ligt onder vuur. Al meerdere jaren klagen ouders over de bejegening van de medewerkers en bepleiten daarmee met name hun eigen dossier. Ouders lopen daarbij steevast tegen de muur van diezelfde keten die zaken af doet als incidenten waarna de bejegening van deze ouders vaak regelrecht overgaat in intimidatie. Zelfs de Rechtspraak gaat mee in vaak tendentieuze rapporten zonder onderbouwing van de aangedragen feiten en waarheidsvinding.

In de afgelopen jaren zijn deze ouders, mede dankzij de sociale media, meer en meer met elkaar in contact gekomen. Langzaamaan is het overduidelijk geworden dat er patronen zichtbaar zijn in het handelen van de keten. Er zijn in de afgelopen jaren diverse onderzoeksrapporten verschenen (Samson, De Winter, Expertteam Ouderverstoting) en een zwartboek over Jeugdbescherming Brabant. Er zijn meerdere documentairemakers geweest die aandacht hebben geschonken aan de problemen en er zijn nog diverse documentaires in de maak. Daarnaast hebben gedegen onderzoek collectieven als bijvoorbeeld Follow the Money, Pointer, kwaliteitsmedia zoals o.a. NRC, Volkskrant, Trouw, de regionale/lokale dagbladen en meerdere (lokale) RTV-stations uitermate schokkende verhalen en reportages gebracht over de vele misstanden en de daarbij zichtbare patronen in de keten. 

Deze (onderzoek)journalisten en documentairemakers zijn zich gaan verdiepen in de problemen en hebben de vele individuele dossiers met elkaar kunnen verbinden zodat zij de patronen in de keten blootgelegd konden krijgen. Hierbij wordt duidelijk dat het systeem niet functioneert maar ook dat de medewerkers niet uitgerust zijn op hun taak danwel hun taak veel te ruim nemen en sommigen zelfs stelselmatig buiten hun wettelijke kaders treden, zoals afgelopen zaterdag nog bleek in de Nieuwsuur reportage. Inmiddels worden de ervaringen van ouders en bevindingen van journalisten ruim ondersteunt door talloze advocaten, (oud) rechters, pedagogen, psychologen/psychiaters, vertrouwenspersonen, (universitaire) onderzoekers: er is een patroon zichtbaar waarbij het handelen van de keten meer schade toebrengt aan de ontwikkeling van de kinderen dan dat men wegneemt.

Maar los van deze inhoudelijke kant is er nog een ander patroon zichtbaar: die van de ontkenning. En die ontkenning is van hoog tot laag zichtbaar door de hele keten maar met name bij de bestuurders en managementlagen daar net onder. Iedereen die op dit level betrokken is bij de keten ontkent de problemen terwijl ouders en kinderen nog altijd vol ongeloof de beelden van de glasharde ontkenning van Minister Sander Dekker voor ogen hebben in het programma de Hofbar als het gaat over het niet doen aan waarheidsvinding. Maar ook bestuurders, Inspectie en de Rechtspraak ontkennen de patronen en benoemen de misstanden telkens als incident waarbij de vinger in eerste instantie standaard wordt gewezen naar ouders, advocaten en gemeenten als veroorzakers, de media is overigens in de afgelopen weken aan dit lijstje toegevoegd. De ontkenning van bijvoorbeeld persrechter Susanne Tempel, op de ervaringen van rechter Nathalie van Waterschoot, toonde onomstotelijk aan dat ook de Rechtspraak niet open staat voor het erkennen van de problemen binnen de jeugdbeschermingsketen en de rol die de rechtspraak daarin speelt. Ouders strijden te veel, advocaten spannen teveel procedures aan en gemeenten geven te weinig geld. En de ervaringen van Nathalie van Waterschoot waren niet te wijten aan de keten maar aan de bende die ouders er onderling over de rug van de kinderen van maken. Maar nergens kijkt de keten, inclusief de Rechtspraak, naar wat ze zelf beter kunnen doen en ontkennen de problemen door ze af te doen als incidenten waar om privacy redenen nooit op gereageerd kan worden en de schuld dus elders te leggen.

Het is algemeen bekend dat vele honderden, misschien wel duizenden, ouders zich wenden tot de Koning, de ministeries van Justitie & Veiligheid en VWS, de inspecties en de gemeenten, maar overal nul op het rekest krijgen. Het ministerie reageert stelselmatig niet op de vele meldingen, de IGJ en de gemeenten melden dat zij zich niet mengen in individuele zaken en verwijzen mensen terug naar klachtencommissies, alsof deze ouders dat nog niet gedaan hebben. Ook deze grote hoeveelheid meldingen bij Inspecties en ministeries worden als incident gezien en door mensen terug te sturen naar de klachtencommissie geef je ouders het gevoel alsof ze in een zwembad met krokodillen zwemmen en die aan de badmeester aan de kant vragen om ze te redden waarna ze vervolgens naar de badmeester aan de andere kant moeten zwemmen om daar dezelfde vraag nog eens te stellen. Met een horde hongerige krokodillen achter zich aan. Overigens de klachtencommissies stromen inmiddels zo over dat bijvoorbeeld bij meerdere jeugdbeschermingen en de Raad voor de Kinderbescherming klachten die dit voorjaar zijn ingediend pas medio volgend jaar inhoudelijk kunnen worden behandeld.

Maar afgelopen week werd dit patroon van ontkennen door de keten wel overduidelijk zichtbaar gemaakt door Samen Veilig Midden-Nederland. Er verscheen onlangs een artikel bij RTV Utrecht waaruit zou blijken dat er sprake zou zijn van een persoonsverwisseling tussen 2 minderjarigen waardoor de verkeerde minderjarige uit huis zou zijn geplaatst. De betreffende journalist heeft, alvorens te publiceren, de nodige journalistieke ethiek betracht door het lezen van stukken, een goed en gedegen onderzoek te doen en hoor en wederhoor toe te passen en Samen Veilig Midden-Nederland 2 jaar(!!) de tijd gegeven om te reageren. Het artikel werd na publicatie gedeeld op sociale netwerken en een storm van verontwaardiging in het publieke domein brak los met vragen in de Tweede Kamer als gevolg, met vervolgens nietszeggende antwoorden van minister Grapperhaus.

Die verontwaardiging was er ook bij Samen Veilig Midden-Nederland. Alleen ging die verontwaardiging niet over de mogelijke gemaakte fouten in de organisatie en schaamte over het eigen handelen, nee die verontwaardiging ging richting de journalist in kwestie, de boodschapper die het bericht op sociale media had geplaatst en vervolgens naar de betreffende ouder. Uit het feitenrelaas van de journalist en Samen Veilig Midden-Nederland bleek dat ondanks verzoeken van de journalist reacties summier waren en inhoudelijk zelfs uitbleven, waarna de journalist, door te publiceren, onzorgvuldigheid werd verweten en dat er geen enkele urgentie zou zijn voor publicatie. Er werd door het hoofdcommunicatie van deze gecertificeerde instelling, Jacques Happe, later aangevuld met een van de bestuurders, Paul Janssen, karaktermoord gepleegd op de journalist en de boodschapper. Maar ook de privacy van de ouder werd geschonden door redelijk openlijk te gaan praten over de juistheid van de beslissing, en daarmee dus ook over de opvoedkwaliteiten van de betrokken ouder, terwijl normaal de verdedigingslijn is dat men in het kader van de privacy niet op individuele zaken in kan gaan. In een later stadium werden zelfs alle ouders aangevallen door Jacques Happe die hun dossiers delen met de media.

Het is juist deze houding van Samen Veilig Midden-Nederland die nog meer verontwaardiging oproept bij betrokkenen. Maar hierbij wordt ook het patroon van onvermogen binnen de jeugdbeschermingsketen angstig zichtbaar. Het onvermogen om niet open te willen staan voor de vele patronen en problemen binnen de eigen keten en het stelsel. Patronen en problemen die al in meerdere gedegen rapporten, artikelen en documentaires aan het licht zijn gebracht, het onvermogen om aan zelfreflectie te doen maar bovenal de onwil om de patronen en dus de problemen aan te pakken.

De keten, onder aanvoering van Jeugdzorg Nederland, is inmiddels een forse lobby en lastercampagne begonnen tegen journalisten, advocaten en ouders omdat ze door hun handelen de sector in een kwaad daglicht zouden zetten. En dat is bijzonder zorgelijk. De jeugdbeschermingsketen, die valt onder verantwoordelijkheid van het ministerie van Justitie en Veiligheid, richt zich hierbij tegen twee instituten die noodzakelijk zijn voor de democratie en de veiligheid daarin: advocatuur en vrije media. Het is de Minister van Justitie die na aanslagen op de media en advocaten telkens roept dat je “met je poten” van de mensen in deze beroepsgroepen af moet blijven. Dan moet het schaamrood op je kaken staan als de jeugdbeschermingsketen, die volledig betaald wordt vanuit overheidsgeld en grotendeels onder verantwoording valt van dit ministerie, juist hun pijlen richten op deze fundamenten van de democratie. Het maakt dat de keten zich buiten de maatschappij lijkt te willen plaatsen en een staat in de staat wil zijn. Iets wat ze feitelijk al zijn als we kijken naar de grote hoeveelheid beschikkingen die niet uitgevoerd worden en de vele besluiten die men niet toetst bij de rechtbank, zoals uit de Nieuwsuur reportage ook bleek.

Het is daarbij ook zorgelijk dat de keten een ultieme poging lijkt te doen om de media aan hun kant te krijgen door gesprekken te willen voeren over samenwerking. Ook dit was een oproep van Samen Veilig Midden-Nederland aan de journalist die eerst nog openlijk vermoord werd. Hiermee lijkt de keten de rol van de vrije media niet te (er)kennen en zelfs te willen veranderen om zo negatieve publicaties en misstanden te verhullen. De media en de advocatuur zijn geen ketenpartners en hebben ieder een eigen rol: advocaten dienen de belangen van hun cliënten te behartigen, de media dienen misstanden aan de kaak te stellen. Het is inmiddels overduidelijk dat de jeugdbeschermingsketen hier niet van gediend is en van af wil. Het is daarbij uitermate zorgelijk dat de Rechtspraak en de jeugdbeschermingsketen elkaar wel hebben gevonden als ketenpartners, immers de rechtspraak hoort de jeugdbeschermingsketen te controleren en hun handelen te toetsen, als ketenpartner ben je niet meer onafhankelijk in deze dus kan er twijfel gezaaid worden bij een onafhankelijke toetsing. Een heroverweging van de positie van de Rechtspraak is dan ook uitermate urgent.

De boodschap die de keten wil afgeven is inmiddels wel duidelijk: als gevolg van de negatieve berichten in de media, houding van advocaten en ouders is er een hoge uitstroom van personeel, een fors ziekteverzuim en nieuwe mensen niet meer gemotiveerd om in de sector werken. Maar als je met één vinger naar een ander wijst dan wijzen er nog altijd drie naar jezelf. Ga eerst na wat jezelf anders kan doen, ga eerst kijken naar de grote hoeveelheid klachten, waar ook de keten een patroon in moet kunnen herkennen. Want als een ander iets vindt van wat jij doet moet je eerst kijken waarom die ander die mening heeft in plaats van die mening zonder enig zelf onderzoek en reflectie naast je neer te leggen. Die houding getuigt van misplaatste arrogantie.

Wat voor is mij na de vele publicaties duidelijk is geworden is dat er een ontstekingslont in het kruitvat wat Jeugdbescherming heet zit. Dit lont is al een tijdje geleden aangestoken. De ontploffing kan alleen voorkomen worden als je het lont verwijdert. Maar in plaats van het lont te verwijderen proberen bestuurders, voorlichters en ministers het lont uit te blazen. Met als gevolg dat het brandende lont sneller en sneller gaat branden. Het is hiermee niet de media die straks de ontploffing veroorzaakt maar de keten zelf. De keten die zegt in het belang van de kinderen te willen handelen zet daardoor de levens en toekomst van duizenden kinderen op het spel, los van de schade die ze in de afgelopen jaren al hebben aangericht.

Hiermee wordt alleen maar meer duidelijk dat er niet alleen dossierinhoudelijk patronen waar te nemen zijn die niet kunnen maar ook dat men niet open wil staan om die problemen te erkennen. En als je niet open staat om je problemen te erkennen dan sta je ook niet open om ze op te lossen. En dan is er vaak nog maar één uitkomst: de keten zal zichzelf opblazen waarbij achteraf de schuld zal worden neergelegd bij de al eerder genoemde partijen: gemeenten, ouders, advocaten en media. Want de bestuurders en managers in de keten herkennen hun eigen problemen niet. Hiermee zetten ze niet alleen de kinderen maar ook hun medewerkers in de kou.

©Krijn ten Hove

Disclaimer: Niets uit deze publicatie mag zonder toestemming van de auteur gedeeld of gepubliceerd

De excuus professional

Beste jeugdzorg professionals,

“Wij zijn professionals” zeggen de medewerkers, “Het zijn onze professionals” zeggen de vele bestuurders binnen de Jeugdbeschermingsketen.

Dat is wat we lezen en horen als ouders, jongeren, advocaten, journalisten, raadsleden, wethouders en andere belanghebbenden inhoudelijk gesprekken aangaan met de instellingen, jeugdbeschermers, medewerkers van Veilig Thuis en het CJG. Als er artikelen verschijnen in de media, als ze worden aangesproken voor klachtencommissies, in klachtgesprekken. Zij zijn de professionals. En daar moeten we het maar mee doen.

Maar wat is een professional?

De Dikke van Dale verschaft duidelijkheid: een professional is een beroepsmatige beoefenaar, iemand die met name een sport, maar ook een kunst of vak voor zijn beroep uitoefent.

De bakker op de hoek is ook een professional, de fietsenmaker, de taxichauffeur, de leerkracht op school, de chirurg in het ziekenhuis, ja zelfs de mevrouw achter de kassa bij de Albert Heijn is een professional. Zij worden allemaal, net als de jeugdbeschermer, front desk medewerker bij Veilig Thuis, of de regiehouder bij het CJG betaald om hun werk, hun professie te doen. Hierbij hoort dat de werkgever en de klant/cliënt mag verwachten dat zij allemaal hun werk goed en foutloos verrichten.

En als er een fout gemaakt wordt dan zal de bakker, de fietsenmaker, de taxichauffeur, de leerkracht, de chirurg en zelfs de caissière zich niet verschuilen achter het feit dat zij professional zijn. Zij zullen ook niet zeggen als ze een fout gemaakt hebben dat ze de rest van de dag geen fouten maken en er meer goed gaat dan fout in hun ogen. Zij zullen nederig hun fout erkennen en een oplossing zoeken. Een chirurg zal echt niet zeggen na een fout bij een operatie en de verkeerde nier is verwijderd dat de rest van zijn operaties wel goed gaan.

Maar waar dit gewoon lijkt in de maatschappij is dit niet gewoon in de jeugdbeschermingsketen. Hier wordt in de opleiding geleerd dat zij de professionals zijn en het ten alle tijde beter weten dan ouders, jongeren, advocaten, journalisten en zelfs beter dan rechters. En zij hoeven geen verantwoording af te leggen in individuele zaken omdat dit veelal de privacy van een betrokkene schendt. En gaat er iets fout dan is het een incident en hoeven ze niet na te denken over oplossingen. Gaat er meer goed dan fout, patronen hoeven niet onderzocht te worden. Hiermee verwachten ze autoriteit af te dwingen. Maar autoriteit dwing je niet af door te zeggen dat je professional bent, autoriteit dwing je alleen af door prestaties, door goed te handelen, door empathie te tonen, inhoudelijk het gesprek aan te gaan, te doen wat je moet doen en afspraken na te komen. Het is niet voor niets dat het overgrote gedeelte van de klachten gaat over de bejegening en hier nog altijd geen enkele verbetering in zichtbaar is. Wijlen burgemeester van der Laan kreeg geen ontzag en autoriteit omdat hij zei dat hij burgemeester was, hij kreeg ontzag om wat hij deed.

Dus stop met jezelf te benoemen als jeugdzorgprofessional, je bent gewoon een werknemer die net als ieder ander dagelijks zijn best moet doen. En stop om je vak te gebruiken als excuus voor het maken van fouten en het imago op te krikken. Diegene die dat blijft doen is voor mij een excuus professional en helaas niet meer serieus te nemen.

Ruinerwold is geen exces

De Kinderen van Ruinerwold is misschien wel één van de meest schokkende, indringende en imponerende documentaires die ooit op de Nederlandse TV is vertoond. Veel mensen hebben geschokt, vol ongeloof en met verbijstering gekeken. En vele kijkers denken dat het een exces is, de man een volslagen gek. Maar is dat ook zo?  De patronen in het handelen van Gerrit Jan van D. komen vaker voor en zijn vaak dichterbij dan u denkt, misschien wel bij uw buurman of buurvrouw, een vriend of vriendin, collega of teamgenoot. Het komt dagelijks voor achter vele duizenden huisdeuren.

Maar is Gerrit Jan van D. wel zo gek? Ja ik vind ook dat hij gek is, maar wel een geniale gek. Want hij heeft alles op voorhand doordacht, hij houdt overal rekening mee, probeert alles te doen om uit beeld te blijven.

In de afgelopen 4 weken heeft Nederland massaal gekeken naar de documentaire ‘De kinderen van Ruinerwold’. Het verhaal over vader Gerrit Jan van D. die samen met zijn 6 jongste kinderen afgesloten van de wereld leefde. Totdat in oktober 2019 de oudste van de 6, Israël, naar buiten kwam. Er kwam een verhaal wat letterlijk de hele de wereld schokte. Uit alle hoeken van de wereld was er ineens aandacht voor een Drents gehucht waar wellicht een groot gedeelte van de Nederlanders nog nooit van gehoord had, laat staan dat ze wisten waar het lag. Maar na het zien van de indringende en aangrijpende documentaire van Jessica Villerius is de schok en ongeloof bij vele kijkers vele malen groter. Het nieuws van oktober 2019 bleek het topje van de ijsberg.

en dat is niet wat we willen hé? zegt vader Gerrit Jan van D. dreigend tegen zijn kinderen.

De meest schokkende beelden in de documentaire kwam van het materiaal wat Gerrit Jan van D. zelf had opgenomen. De scene dat hij één van de kleinste kinderen van haar stoel afslaat om er vervolgens zelf op te gaan zitten, alles onder het toeziend oog van de andere kinderen en een moeder die op de achtergrond toekijkt, is adembenemend en beklemmend. Het is misschien wel één van de meest heftigste beelden die ik ooit heb gezien. Maar ook de vele indringende en dreigende gesprekken die hij voert met zijn kinderen zijn weerzinwekkend. Gesprekken waarin hij de kinderen betrekt in zijn complotten tegen de buitenwereld. Waar hij tegen zijn zoons Shin en Edino en dochter Mar Jan zegt dat zij op school niet mogen praten over hun broertje Israël, dat ze überhaupt niets mogen zeggen op school over de thuissituatie en hun geheimpjes. En dat als ze dat wel doen ze heel slecht zijn en de politie papa misschien wel komt weghalen, “en dat is niet wat we willen hé?” zegt hij er dreigend achteraan!

Schokkend is het te horen hoe de weggelopen oudere kinderen jaren later nog verhalen over een continue angst voor de lijfstraffen die ze te wachten stond. Zelfs nu zie je de angst nog in hun ogen voor de mogelijke straffen. Bang dat hun keel weer een keer wordt dichtgeknepen. Straffen die volkomen uit het niets komen en maar 1 doel dienen: angst aanjagen. Zelfs de 3 kinderen die wel naar school zijn geweest durfden op school niet te praten over de ontberingen thuis, bang dat ze daarvoor gestraft zouden worden. Ontberingen zoals jarenlange opsluiting en vereenzaming, keel dichtknijpen, slapen in een hondenhok, vernederingen in het bijzijn broers en zussen. Door hun angst voor deze ontberingen durfden ze er niet over te spreken en zo was het dus ook onmogelijk dat er ooit ook maar 1 signaal zou komen bij mensen die iets hadden kunnen opmerken, zoals leraren en ander ondersteunend onderwijspersoneel. Kunnen opmerken dat er iets niet in de haak was en hadden kunnen ingrijpen. De oudsten zijn al geruime tijd weg uit de onheilspellende en ontluisterende opgroeisituatie maar hebben nog dagelijks last van de verschrikkingen uit hun jeugd. Ook dat maakt de documentaire duidelijk.

Coercive control en gaslighting

Ik heb in de afgelopen weken meerdere psychologen en psychiaters gehoord op radio en TV en zelf ook met enkele van hen gesproken over de documentaire. Unaniem zeggen ze allemaal dat ze niets kunnen zeggen over Gerrit Jan van D. omdat ze hem niet zelf onderzocht hebben. En datzelfde geldt voor de kinderen. Maar waar ze wel iets over kunnen zeggen zijn de patronen die zij in de documentaire zien bij Gerrit Jan van D. en de kinderen die in beeld zijn. Bij Gerrit Jan van D. is er, volgens hen, sprake van een werkwijze die coercive control heet, dwingende controle, en gaslighting. Gaslighting is een psychologische manipulatie waarbij de pleger, in dit geval Gerrit Jan van D, erop uit is zijn slachtoffers, de kinderen dus, mentaal te ontredderen en te laten twijfelen aan hun eigen gezonde verstand. Bij de kinderen lijkt er sprake te zijn van het Stockholmsyndroom. Een psychologisch verschijnsel dat optreedt bij slachtoffers van gijzelingen of ontvoering en waarbij ze sympathie ontwikkelen voor de gijzelnemer of ontvoerder. In dit geval zelfs een complex syndroom omdat Gerrit Jan van D zowel de vader is als de gijzelnemer. De empathie van de kinderen bestaat enerzijds door de biologische band met hun vader maar anderzijds is er ook een extra gecompliceerde afhankelijke band van de agressor/gijzelnemer, want je kinderen zo behandelen en afsluiten van de buitenwereld is juridisch gezien vrijheidsberoving, een vorm van gijzeling. Hoe en waar de empathie van de kinderen voor vader op gebaseerd is zal zeker voer zijn voor de wetenschap in dit geval.

De meest schokkende beelden in de documentaire kwam van het materiaal wat Gerrit Jan van D. zelf had opgenomen. De scene dat hij één van de kleinste kinderen van haar stoel afslaat om er vervolgens zelf op te gaan zitten.

Vele kijkers denken dat dit een toevallige gek is die op deze manier zijn leven invult. Maar is Gerrit Jan van D. wel zo gek? Ja ik vind ook dat hij gek is, maar wel een geniale gek. Want hij heeft alles op voorhand doordacht, hij houdt overal rekening mee, probeert alles te doen om uit beeld te blijven. Geeft bewust de kinderen niet aan bij de Burgerlijke Stand, kiest voor een afgezonderd leven op een plek met weinig controle, rekruteert iemand anders die de boodschappen doet. En spreekt de kinderen dreigend toe. Elke stap die hij doet is doordacht en met een doel. Dit past bij de patronen van coercive control en gaslighting.

Ruinerwold is geen exces

Denkt u dat het verhaal in Ruinerwold een exces is, een uitzondering? Dan zit u er toch naast. En misschien zit u er wel letterlijk naast. Wat deze manier van coercive control en gaslighting gebeurt dagelijks achter vele duizenden huisdeuren, dag in dag uit. Misschien zelfs wel bij uw buurman of buurvrouw, een vriend of vriendin, collega of teamgenoot. Heeft u iemand in uw omgeving die met kinderen woont die geen contact hebben met hun eigen vader of moeder?  Een ouder met kinderen die alleen maar negatief over de afwezige ouder spreekt? Dan is de kans groot dat er een type Gerrit Jan van D. in uw omgeving of netwerk zit.

Jaarlijks verliezen tussen de 12.000 en 16.000 kinderen het contact met één van hun ouders als gevolg van een echtscheiding of een ruzieachtige sfeer tussen de ouders. Dat betekent dat in een jaar ongeveer 2 kinderen per uur het contact verliezen met één van hun ouders. De meest wetenschappelijke term die hiervoor gebruikt wordt is Parental Alienation (PA). In het Nederlands ook wel ouderverstotingssyndroom of oudervervreemdingssyndroom genoemd. De grootste schade die kinderen bij PA kunnen oplopen is een zware beschadiging van het hechtingssysteem terwijl de sociaal- emotionele en de identiteitsontwikkeling zo ernstig wordt geschaad dat kinderen later, als ze volwassen zijn, jarenlange therapie nodig hebben. Daarbij leert onderzoek dat deze kinderen slechter presteren op school, in een lagere sociale klasse komen dan waar ze op basis van afkomst verwacht mogen worden, vaker werkeloos zijn of van baan wisselen, vaker in de criminaliteit of verslaafd raken. Veelal zijn ze, als ze ouder zijn, niet in staat om langdurige relaties aan te gaan of zich te hechten aan hun eigen kinderen of partner.

In het overgrote gedeelte van de PA  gevallen gebeurt de vervreemding zonder dat er een aanleiding is of dat de kinderen gevaar lopen als er wel contact zou zijn. Om dan toch de vervreemding een oorzaak en gegronde reden te geven krijgen in de meeste gevallen de kinderen, in soortgelijke gesprekken als die Gerrit Jan van D. voerde met zijn kinderen, van de dwingende ouder beelden voorgeschoteld over de uitwonende ouder. Beelden waarmee ze bang gemaakt worden voor die ouder. In veel gevallen gaat dat gepaard met verhalen over huiselijk geweld, misbruik – soms worden er zelfs valse aangiften gedaan of voorgewend – en worden de kinderen zwaar onder druk gezet om hieraan mee te werken en niets te zeggen wat in het voordeel van de uitwonende ouder is. In sommige gevallen worden kinderen gedwongen om valse aangiftes te doen tegen hun ouder. Door de kinderen dingen te laten zeggen of doen kan de dwingende ouder later altijd zeggen dat dit het verhaal van de kinderen is en dat de dwingende ouder er alles aan gedaan heeft om de contacten te stimuleren maar dat de kinderen zelf niet wilden. Om zo de eigen rol te maskeren en handen in onschuld te wassen. Maar niets is minder waar. Want er wordt, achter de voordeur, ook gedreigd met geweld, vernedering of zware straffen richting de kinderen en spreekt de dwingende ouder over de consequenties die men zelf zal ondervinden als de kinderen eerlijk hun mening vertellen of naar buiten treden over de situatie. De dwingende ouder zal gestraft worden of is dan het slachtoffer. Daarom de enige mening die telt is die van de dwingende ouder. De enige waarheid is de waarheid van de dwingende ouder. En die moet door de kinderen uitgedragen worden. En alles is dan geoorloofd om dat voor elkaar te krijgen. Ook al worden de kinderen daardoor ernstig beschadigd.

Dag in dag uit gemanipuleerd

Deze kinderen verbannen dus een ouder uit hun leven zonder dat daar een aanleiding voor is. Ze branden openlijk de verbannen ouder helemaal af uit angst dat als ze iets positiefs zeggen ze straf krijgen van de dwingende ouder. In die negatieve verhalen gebruiken ze de woordkeuze van de dwingende ouder en zijn op de hoogte van zaken waar kinderen normaal geen weet van hebben. Vaak is de dwingende ouder continue bezig met het op alle mogelijke manieren negatief belichten van de ex-partner. Die gesprekken worden openlijk gevoerd met of waar de kinderen bij zitten. En naast die negativiteit over de verbannen ouder laat de dwingende ouder geen mogelijkheid onbenut om te laten zien hoe goed en beschermend hij/zij zelf wel niet is. Scrol de Facebook en Instagram pagina’s van de dwingende ouder maar eens door en zie de continue goed nieuwsshow die voorbijkomt. Op elke foto staat men met de kinderen om te laten zien wat voor een geweldig ouder men is, hoe goed het allemaal gaat. Maar kijk dan eens in de ogen van de kinderen. Zelden een gemeende lach of sprankeling, zelden een echte blik in de lens. Maar vaak een grauwe, holle, lege nietszeggende blik. En nergens enige echte emotie of spontaniteit en op elke foto lijkt het te gaan om de ouder zelf, een materieel iets of een extreme vakantie..

De kinderen die te maken hebben met een dwingende ouder worden dag in dag uit gemanipuleerd over de verbannen ouder, krijgen te horen wat ze wel en niet mogen zeggen en mogen slechts met enkele mensen omgaan: de vertrouwelingen van de dwingende ouder. Vaak zijn dat slechts enkele familieleden en een klein groepje metgezellen. Het is opvallend dat deze kinderen als puber weinig andere contacten hebben, nauwelijks buiten komen of op teamsporten zitten. En elke activiteit met de dwingende ouder en diens directe netwerk doen. In veel gevallen worden de kinderen nooit uit het oog verloren. Overal naar toe begeleid, zijn nooit alleen en hebben vaak beperkte vriendengroepen, vrienden waarvan niets gevreesd hoeft te worden. Deze kinderen hebben ook geen contact meer met de familie van de verbannen ouder want ook opa’s en oma’s, ooms en tantes, neefjes en nichtjes worden net zo hard verbannen. Ook mogen ze niet meer spelen en omgaan met de kinderen van de vrienden van de verbannen ouder, ook al waren het vroeger beste vriendjes of zitten zo nog bij elkaar op school. Want ook de familieleden en vrienden van de verbannen ouder zijn net zo gevaarlijk.

De dwingende ouder heeft de controle en de dwang nodig om de kinderen scherp te houden. Om zo te voorkomen dat ze ooit toch hun mond voorbijpraten. En de waarheid naar buiten komt.

De verbannen ouder wordt overal afgeschilderd als het grote kwaad en een gevaar voor de veiligheid van de kinderen. En als de kinderen wat naar buiten vertellen of contact zoeken met de verbannen ouder, diens familie of vrienden dan heeft dat zeer grote gevolgen voor hen zelf maar bovenal voor de dwingende ouder. Geen wonder dat de jongste kinderen uit Ruinerwold, uit pure angst, nog altijd achter Gerrit Jan van D. staan en niet willen meewerken aan het geven van inzicht in wat er is gebeurd in hun leven. Wellicht zijn ze nog altijd bang voor de gevolgen die hun zijn voorgehouden door vader Gerrit Jan van D.

Positie jeugdzorg

Maar bij ouderverstoting is toch de Jeugdzorg in beeld hoor ik u denken. De Jeugdzorg in Nederland erkent PA niet omdat het niet in de handboeken staat en ondanks dat er internationaal consensus is over het de gevolgen van het niet hebben van contact tussen de kinderen en beide ouders. Maar de jeugdzorg herkent het ook niet. De jeugdzorgwerkers zijn niet opgeleid om dit te herkennen, hiermee om te gaan, te interveniëren. Daarbij de dwingende ouder is ook dwingend naar de jeugdzorg, komt daar met dezelfde verhalen en aantijgingen. En met het manipuleren en bang maken van de kinderen zullen de kinderen het verhaal van de dwingende ouder bij de jeugdzorg en de rechters onderschrijven. Hierdoor krijgen rechters, jeugdzorgwerkers en ook scholen nooit goed inzicht op wat er gebeurt omdat zij niet opgeleid zijn om dit te doorzien. En wordt de dwingende ouder geloofd. De inzet van gespecialiseerde hulpverleners op academisch niveau is noodzakelijk. Maar deze hulpverlening wordt stelselmatig geweigerd door de dwingende ouder. De dwingende ouder weet zelf immers wel wat goed is, weet heel goed wat er bij het kind speelt en wat er nodig is. En dat is met name bescherming tegen de verbannen ouder. En de ‘deskundigen’ van de jeugdzorg geloven dit.

De jeugdzorg kiest in dit soort gevallen vaak voor de weg van de rust en de minste weerstand. Zodra de verbannen ouder uit beeld is, denken zij, zal er rust komen voor de kinderen en zal de dwingende controle en negativiteit stoppen. Dus wordt de verbannen ouder ook officieel verbannen. Maar dat brengt geen rust. De dwingende ouder heeft de controle en de dwang nodig om de kinderen scherp te houden. Om zo te voorkomen dat ze ooit toch hun mond voorbijpraten. En de waarheid naar buiten komt. Dus moet de dwingende ouder doorgaan met het ingezette patroon.

Misschien heeft u wel te maken met een type Gerrit Jan van D. en bedenk dan eens of u wellicht ook gemanipuleerd bent in het beeld dat u heeft over de verbannen ouder en de hele situatie. En denk dan eens na of het allemaal wel klopt.

Want de grootste angst van de dwingende ouder is het kwijtraken van de controle. Dat de kinderen door krijgen dat de negatieve verhalen over de verbannen ouder niet kloppen en dat de dwingende ouder de kinderen hun hele jeugd heeft voorgelogen en bedrogen. En bewust hun vader of moeder bij hen heeft weggehouden. Dat die vader of moeder helemaal niet gevaarlijk is maar eigenlijk een leuk, fijn gezellig persoon. Iemand van wie ze vervreemd zijn en dat achteraf helemaal niet wilden, dat ze te veel gemist hebben in hun leven. Gevolg is dat de kinderen zich gaan schamen voor hun handelen en op een andere manier bang worden omdat ze hun vader of moeder pijn hebben gedaan. Een ander gevolg is dat ze erachter komen dat ze hun dwingende ouder ten onrechte vertrouwd en geloofd hebben en dat hun vertrouwen ernstig beschadigd is. De pijn die ze een ander hebben aangedaan en de eigen vernedering gaan ze zelf voelen met als gevolg nog grotere trauma’s die soms uitmondt in suïcide.

Dagelijkse worsteling

Want de documentaire ‘De kinderen van Ruinerwold’ heeft duidelijk gemaakt dat Shin, Mar Jan, Edino en Israël nog dagelijks worstelen met de gevolgen van het opgroeien in een dwingende en onheilspellende omgeving. En dat zij de rest van hun leven zullen blijven rondlopen met een trauma dat nooit meer weggaat en waar ze mee moeten leren leven. Een trauma waarbij ze enerzijds kwaad zijn op Gerrit Jan van D. maar anderzijds ook nog altijd empathie hebben ondanks alle weerzinwekkende dingen die hij gedaan heeft. Zie hier de voorbeelden van het Stockholmsyndroom.

En voor alle jeugdzorgwerkers, onderwijspersoneel, trainers en begeleiders van sportverenigingen zou deze documentaire verplichte kost moeten zijn en bij voorkeur jaarlijks herhaald moet worden zodat ze iedere keer weer opnieuw geconfronteerd worden met de werkwijze van een ouder die aan coercive control doet om zo een andere ouder uit beeld te houden bij de kinderen. En als er sprake is van kinderen die geen contact meer hebben met een ouder en louter negatief over de verbannen ouder spreken dan moet er, na Ruinerwold, bij iedereen een lampje gaan branden en moet de vraag gesteld worden of de kinderen wel veilig zijn bij de ouder waar ze verblijven. Want het kan zomaar zijn dat ook zij het slachtoffer zijn van coercive control en/of gaslighting. Hulp is dan, hoe dan ook, noodzakelijk. En rust de meest slechte optie die geboden kan worden.

Klopt het allemaal wel?

Dus woont u naast iemand, of heeft u in uw kennissenkring, onder uw collega’s of teamgenoten iemand van wie de kinderen geen contact hebben met beide ouders en waar de verbannen ouder louter negatief belicht wordt door iedereen om die persoon heen en de kinderen, denk dan eens terug aan Ruinerwold. Misschien heeft u wel te maken met een type Gerrit Jan van D. en bedenk dan eens of u wellicht ook gemanipuleerd bent in het beeld dat u heeft over de verbannen ouder en de hele situatie. En denk dan eens na of het allemaal wel klopt. En of er misschien toch signalen zijn, waarvan u nu, met de wetenschap van wat u zelf heeft kunnen zien in de documentaire, die aantonen dat er iets niet pluis is. Aarzel dan niet om alsnog in te grijpen en signalen te geven aan de autoriteiten. Om deze kinderen te bevrijden van een dwingende ouder. Want het is in een dergelijke situatie zeer zeker niet zo goed zoals de dwingende ouder u graag doet laten geloven. Kinderen in een dergelijke situatie hebben hulp nodig.

Jeugdzorg Nederland is er niet voor de jeugd maar met name voor zichzelf

De misverstanden die de Jeugdzorg graag verspreidt ontleed

De jeugdzorg staat al jaren onder druk. Uit het onderzoek van hoogleraar Micha de Winter blijkt al sinds de Tweede wereldoorlog de jeugdzorg in Nederland er eigen wetten en regelgeving op nahoudt. Maar wie dacht dat met de transitie en transformatie in 2015 wat zou veranderen kwam bedrogen uit. Ook het vernietigende rapport van Micha de Winter heeft niet geleid tot enige zelfreflectie in de bestuurskamers en op de werkvloer. Integendeel: Jeugdzorg Nederland en hun leden zijn druk bezig met een agressieve PR-campagne om te laten zien hoe belangrijk hun werk is, hoe goed ze het doen en eenieder die commentaar heeft of hun handelen kritisch volgt te framen en monddood te maken.

De bestuurder van een GI heeft ‘onvoldoende valide data in zijn administratieve processen’ om zijn kostprijzen inzichtelijk te maken

Misverstanden over Jeugdzorg

Voorop gesteld moeten er eerst correcties gemaakt worden over de jeugdzorg in Nederland. De Jeugdzorg in Nederland is sinds de transitie in 2015, het moment dat de taken van de landelijke overheid werden overgeheveld naar de gemeenten, geen overheidstaak meer maar in handen van zelfstandige stichtingen die hun eigen financiële broek moeten ophouden. Hiermee zijn de stichtingen feitelijk commerciële bedrijven geworden. Zij hebben er baat bij om winst te maken en zoveel mogelijk omzet te genereren om reserves aan te leggen om bijvoorbeeld bovenmatige beloningsemolumenten te kunnen bekostigen, dure panden in stand te houden etc. De Jeugdautoriteit heeft eerder al vastgesteld dat bijvoorbeeld Jeugdbescherming Brabant (JBB) een zeer hoog bedrag uitgeeft aan huisvestingskosten. Onderzoek van meerdere jaarrekeningen van JBB en andere Gecertificeerde Instellingen (GI) tonen aan dat de overheadkosten en lange termijnverplichtingen van de GI’s ruim 30% van hun budget beslaan. Dat betekent dat van elke euro die binnenkomt minimaal € 0,30 opgaat aan kosten die niet aan een jeugdige kunnen worden toegeschreven. Let wel in deze overheadkosten zitten geen salariskosten van jeugdzorgwerkers, directies, bestuurders etc.

Zij hebben er baat bij om winst te maken en zoveel mogelijk omzet te genereren

Jeugdzorg Nederland is niets meer dan een lobbyclub

Het tweede misverstand is dat Jeugdzorg Nederland geen hoofdkantoor is van alle lokale jeugdzorginstellingen. Jeugdzorg Nederland is niets meer en minder dan een branchevereniging die opkomt voor de belangen van de leden, de gecertificeerde Instellingen. Vergelijk het met Koninklijke Horeca Nederland, VNO-NCW of MKB-Nederland. Een lobbyclub die tot doel heeft de belangen van hun leden te verdedigen. Jeugdzorg Nederland heeft niets te maken met de inhoud van dossiers en bekommert zich louter en alleen om de belangen van hun leden. De belangen van de ouders en cliënten zijn hiermee ondergeschikt aan de belangen van de GI’s. Dat Jeugdzorg Nederland wordt gezien als de spreekbuis van alles wat met jeugdzorg te maken heeft in Nederland is dan ook een grote misser van de Nederlandse Politiek, zowel ministeries als de controlerende Tweede Kamer en bijvoorbeeld de Inspecties. Deze opstelling zou erop neerkomen dat MKB-Nederland en VNO-NCW voortaan ook namens de werknemers kunnen spreken naar het kabinet of buiten toe.

Onvoldoende valide data

Een ander groot misverstand is dat de kosten voor de Jeugdzorg zo hoog zijn als gevolg van de eisen die de gemeenten zouden stellen. Alle partijen zouden stellen dat 30% van de kosten opgaat aan administratieve lasten. Op basis van de budgetten van de gecertificeerde Instellingen zou dat om ca €150 miljoen gaan. Dat is niet te herleiden uit de jaarcijfers. Op de vraag van meerdere gemeenten aan een specifieke GI om hun tarieven inzichtelijk te maken bleek dat de bestuurder dat niet kon omdat hij ‘onvoldoende valide data in zijn administratieve processen heeft’ om dat inzichtelijk te maken. Met andere woorden ik roep wat over mijn kostprijs maar ik kan het niet hard maken want ik heb geen gegevens om het te onderbouwen. Het verzoek van de gemeenten om een waarnemer in de organisatie te posteren om hier onderzoek naar te doen werd afgewezen door deze bestuurder. De bestuurder wil dus geen inzicht geven in de besteding van de door hem ontvangen overheidsgelden. Per saldo zou dit enkele feit alleen al reden tot beëindiging van de overeenkomst kunnen betekenen.

Jeugdbeschermingen mogen geen hulp verlenen

De vierde correctie is dat Jeugdbeschermingen in Nederland hulpverleners zijn en daarmee hulpverlenen aan minderjarigen. Dit is niet waar en is wettelijk zelfs niet mogelijk gezien de jeugdwet artikel 3.2. Op het moment dat een GI een dossier aanneemt zijn ze toezichthouder. Een toezichthouder mag geen hulp verlenen. Dat het faillissement van een GI of het opzeggen van een overeenkomst met een GI ertoe zou leiden dat de hulpverlening van een minderjarige in gevaar komt is dus niet juist. De hulpverlening hoort wettelijk uitbesteed te zijn aan een externe hulpverlener en die hulpverlening kan gewoon doorgaan omdat er een losse/aparte overeenkomst bestaat tussen deze externe hulpverlener en de gemeente waar de minderjarige woont. De angst die Jeugdzorg Nederland hiermee gemeenten inboezemt is onterecht. En zelfs tendentieus.

Waarheidsvinding

Een ander groot mistverstand is het naleven van de Jeugdwet, artikel 3.3. Dit artikel schrijft voor dat de GI’s en de Raad voor de Kinderbescherming (RvdK) alle rapportagens volledig en naar waarheid moeten aanleveren. Elke(!!) ouder die met jeugdzorg te maken heeft zegt dat dit niet gebeurt. dat in elk rapport onwaarheden staan, meningen als feiten zijn vastgelegd en fouten uit het verleden door blijven sudderen ook al is eerder al vastgesteld dat het niet klopt. Zaken worden niet verwijderd of gecorrigeerd. Zelfs Minister Dekker ontkent in de kamer en de media deze signalen van de ouders en jeugdigen en zegt dat er altijd aan waarheidsvinding wordt gedaan. Hij stelt zelfs dat er netwerkonderzoeken plaatsvinden door bijvoorbeeld de RvdK. Zijn eigen RvdK geeft in dezelfde rapportages aan dat zij dat omwille van tijdsdruk en om buiten de strijd van ouders te blijven geen uitgebreid netwerkonderzoek doen. Maar Dekker weigert dit te geloven en hier onderzoek naar te laten doen. Een tweede toeslagenaffaire nl. hangt in de lucht. Want wat als blijkt dat hij alle signalen genegeerd heeft, wat als blijkt dat zijn departement, waar de RvdK toe behoort, nooit goed onderzoek heeft gedaan en de GI’s op die manier onterecht UHP’s of OTS-en heeft afgedwongen, banden tussen kinderen en een ouder kapot gemaakt zijn? Wie draait dan op voor de schade? Maar het is een feit: er wordt niet aan waarheidsvinding gedaan ondanks de wettelijke verankering. Jeugdzorgwerkers zeggen dat zij zich niet aan de wet hoeven te houden, waarheid niet bestaat of dat waarheidsvinding alleen in het strafrecht bestaat en dat zij geen rechercheurs zijn. Dus het idee dat de jeugdzorg naar waarheid zijn rapportages aanlevert is absoluut niet waar.

Het zijn slechts 5 van de grootste misverstanden die over de jeugdzorg bestaan en die graag door de Jeugdzorg in stand gehouden worden om zo het eigen falen en niet naleven van regels en wetten niet onder ogen te hoeven zien en de discussie van de inhoud af te leiden. en omdat in stand te houden is er strenge PR strategie en censuur van kritiek en de waarheid noodzakelijk.

Censuur van de GI’s

En dat brengt me bij het gedeelte van de censuur van de Jeugdzorg. Zoals gezegd de jeugdzorg staat onder steeds grotere druk. Gemeenten willen, terecht, weten waar het geld aan besteed wordt. Maar met diverse argumenten, waarbij de privacy vaak – onterecht – als belangrijkste wordt ingezet, weigert men inzage te geven in de processen en de daadwerkelijke kosten van de organisatie. Gemeenten worden vaak niet, half of onjuist geïnformeerd. De GI’s sturen, zodra er om opheldering gevraagd wordt valse verklaringen of leugens over een dossier uit. Naar aanleiding van het door mij ooit geschreven zwartboek over JBB heeft de bestuurder en zijn directeur meerdere brieven naar gemeenteraden, Colleges van B&W, Nationale (Kinder) Ombudsman, Inspecties, Ministers en Tweede Kamer leden gestuurd die vol stonden met leugens en onwaarheden. Het is niet verwonderlijk omdat GI´s, en dus ook hun bestuurders, waarheidsvinding maar een vervelend ding vinden, dus houden we er ons niet aan. Ondanks hun wettelijke verplichting.

Je kunt Jeugdzorg Nederland vergelijken met Koninklijke Horeca Nederland, VNO-NCW of MKB-Nederland. Een lobbyclub die tot doel heeft de belangen van hun leden te verdedigen.

Toenemende intimidatie van ouders, journalisten en advocaten door GI’s

De tweede groep die steeds meer oppositie begint te voeren zijn de slachtoffers van de Gecertificeerde Instellingen. Dit zijn niet alleen de minderjarigen maar ook hun ouders. Het aantal onterechte Uit Huis Plaatsingen, het aantal niet uitgevoerde beschikkingen en de Geïnstitutionaliseerde Ouderverstoting neemt hand over hand toe. Steeds meer ouders krijgen te maken met de intimidatie van de jeugdzorgwerkers die zich openlijk niet houden aan de jeugdwet en ons rechtsstelsel. Ouders worden aangesproken op hun keuze voor hun advocaat omdat die tegen de jeugdzorg zou zijn. Uitlatingen dat GI’s zich niet hoeven te houden aan uitspraken van de rechter nemen hand over hand toe, beschikkingen worden genegeerd, men gaat zelf als hulpverlener aan de slag en aan waarheidsvinding wordt niet gedaan. Hiermee artikel 3.2 en 3.3 worden opzichtig genegeerd. En werkt een ouder niet mee met wat de GI of jeugdzorgwerker vindt dan wordt er gedreigd de kinderen bij de ouders weg te halen. Met de opkomst van de social media treffen ouders elkaar nu sneller waardoor ouders ook met elkaar in gesprek komen. De weerstand zal nog vele malen groter worden, ouders vragen om gerechtigheid en het moment dat de GI’s en jeugdzorgwerkers, die vaak als ZZP-er of als gedetacheerde werken en binnen het huidige registratie stelsel hoofdelijk aansprakelijk zijn, ook echt financieel aansprakelijk gesteld gaan worden via letselschadeadvocaten komt steeds dichterbij.

Een medewerkster van Intervence was het niet eens met de analyse die in de provinciale krant stond over de ondergang van haar organisatie. Haar letterlijke reactie was: “en alles wat in de krant staat is waar?” De wedervraag was kort: “En alles wat in jullie rapportages staat is ook waar?”

De derde groep die op zoek is gegaan naar de werkelijke situatie in de jeugdzorg is de media. Meerdere onderzoek collectieven, zoals FTM en Pointer, zijn begonnen met onderzoeken naar de Jeugdzorg in Nederland. En ook die worden op alle mogelijke manieren door Jeugdzorg Nederland en de leden geframed en tegengewerkt. Bijvoorbeeld vragen op WOB verzoeken worden op alle mogelijke manieren getraineerd. Vooral als ze worden aangesproken op hun wettelijke taak en rol, de misstanden die, wel degelijk goed zijn onderzocht – een journalist zal immers nooit, in ieder geval niet snel, iets publiceren wat hij niet kan onderbouwen met bewijzen en feiten – en hun handelen kritisch belicht wordt. Er zijn bestuurders bekend die journalisten en redacties onder druk zetten om niet (negatief) te publiceren. Maar het gaat nog veel verder.

Als Jeugdzorg Nederland een echte belangenbehartiger is dan roept Hans Spigt zijn leden op om ook kritische geluiden te laten staan zodat er een juist beeld ontstaat over de Jeugdzorg in Nederland.

Bizarre uitspraken van medewerkers van GI’s op social media

Gecertificeerde instellingen hebben ook de sociale media ontdekt. En plaatsen hier graag mooie marketing en pr-verhalen op. Zo worden voor GI’s gunstige uitspraken gedeeld door een juriste van Jeugdbescherming West, terwijl de voor GI´s vele negatieve uitspraken niet gedeeld worden. Volgens haar eigen zeggen zijn die er niet of worden die niet gepubliceerd, een bizar antwoord! Een medewerkster van Intervence was het niet eens met de analyse die in de provinciale krant stond over de ondergang van haar organisatie. Haar letterlijke reactie was: “En alles wat in de krant staat is waar?” De wedervraag was kort: “En alles wat in jullie rapportages staat is ook waar?” Een jeugdzorgwerker van de WSG heeft diverse nare en negatieve opmerkingen tegen een auteur van een item op LinkedIn en wordt heel persoonlijk. Achteraf blijkt, na onderzoek, deze jeugdzorgwerker kennelijk nog een eigen onverwerkt trauma te hebben over het huwelijk van haar ouders, haar strijd met haar vader en is ze er trots op dat ze gebroken heeft met haar vader, noemt haar ouders klootzakken en heeft haar naam laten veranderen. En dat is jeugdzorgwerker die kinderen in vergelijkbare situaties begeleidt? Hoe is zij ooit door het selectieproces gekomen? Vervolgens verwijderen al deze mensen de reacties van de lezers, blokkeren ze, om daarna gewoon door te gaan met het verspreiden van hun eigen waarheden zonder zelf hun eigen aandeel in de discussie te zien. Elke kritische reactie op hun mening kunnen ze niet inzien. Herkenbaar voor veel ouders. Hoe kun je verwachten van ouders dat ze hun eigen handelen gaan inzien, wat een standaard uitlating is van een jeugdzorgwerker naar ouders, als je zelf niet openstaat voor kritieken op de misstanden in de branche waarin je werkt en het dus niet eens persoonlijk is. Dan heb je als organisatie en medewerker dus kennelijk iets te verbergen.

Onterechte oproep tot melden van misstanden bij GI

Maar het toppunt van de censuur is wel die van de pagina’s van de GI’s zelf op social media. Zowel JBRR als Save Midden Nederland spannen de kroon. JBRR roept mensen op om kinderen bij hen te gaan aanmelden bij vermoedens van misstanden. Dat is geen rol voor een GI. Een GI zit pas aan het eind van de keten en nooit vooraan. Als er al problemen zijn is het eerste advies van de overheid om in gesprek te gaan met ouders, je te melden bij Veilig Thuis of een gesprek te vragen met de wijkmaatschappelijk werker. Maar dit levert de GI geen geld op dus is het niet gewenst. Op het moment dat JBRR hierop gewezen wordt, wordt deze bijdrage meerdere keren verwijderd. De waarheid mag niet gezegd worden en de onjuiste informatie moet door blijven staan.

Achteraf blijkt, na onderzoek, deze jeugdzorgwerker van de WSG kennelijk nog een eigen onverwerkt trauma te hebben over het huwelijk van haar ouders, haar strijd met haar vader en is ze er trots op dat ze gebroken heeft met haar vader, noemt haar ouders klootzakken en heeft haar naam laten veranderen. en dat begeleidt kinderen?

SAVE kwam met een melding dat het aantal complexe scheidingen wel degelijk toeneemt. Ook hier kwamen meerdere reacties op van betrokken ouders en als journalist plaatste ik enkele kritische opmerkingen en vragen. Maar ook die mochten het uur niet halen, net zo snel als dat mensen opmerkingen plaatsten werden ze weer verwijderd.

Hans Spigt

Deze voorbeelden geven aan dat het nog altijd niet goed zit binnen Jeugdzorg Nederland en dat de voorzitter Hans Spigt heel goed heeft gekeken naar de voormalige President van Amerika, alles wat van journalisten komt en reacties van ouders zijn “fake news” en mogen niet blijven staan. Als Jeugdzorg Nederland een echte belangenbehartiger is dan roept Spigt zijn leden op om ook kritische geluiden te laten staan zodat er een juist beeld ontstaat over de Jeugdzorg in Nederland. Dat de ministers, wethouders, Kamer- en raadsleden niet alleen jullie promotieplaatje zien maar ook alle reacties kunnen lezen. Alle betrokken partijen zijn meerdere keren opgeroepen om open de discussie aan te gaan, geen enkele bestuurder durft het aan om met kritische journalisten en ouders het gesprek aan te gaan. Dat geeft een heel duidelijk signaal: Jeugdzorg Nederland is er niet voor de jeugd maar met name voor zichzelf.

De paniek bij Rene Meuwissen en Miranda Dekkers van JBB

En toen werd er om een schorsing gevraagd. Het is uitermate zeldzaam dat een inspraak in een gemeenteraad zoveel emoties oplevert dat de raad om een moment van schorsing vraagt. Het gebeurde na het emotionele betoog van Jennifer Voets na haar inspraak bij de gemeente Boxtel over de misstanden bij Jeugdbescherming Brabant.

Boxtel is één van de gemeenten die onlangs nog stelde zich niet te herkennen in het zwartboek over JBB. Volgens de wethouder waren er geen signalen dat er ook in de eigen gemeente misstanden waren ten aanzien van het handelen van de de ingehuurde gecertificeerde instelling JBB.

Geen empathie

Na de inspraak van Jennifer Voets weet de wereld wel beter. En in korte tijd hebben meerdere inwoners van Boxtel zich gemeld met zeer schokkende verhalen over JBB. Waar het zwartboek zich richt op de patronen van het falen van JBB zien we in Boxtel het patroon wel heel duidelijk. Het verhaal van Jennifer staat namelijk niet op zich. Er zijn vergelijkbare verhalen. Een van de patronen is de jeugdzorgwerkster in deze. Een net afgestudeerde (?) jeugdzorgwerkster die als een stier door een porseleinkast gaat, zich niets aantrekt van regels en procedures, adviezen en onderzoeken van andere professionals negeert, risico’s totaal verkeerd taxeert en zichzelf, net als heel JBB, boven de wet plaatst. Vervolgens stelt ze doodleuk dat ze geen empathie heeft en zich zeker niet gaat inleven in wat ze allemaal veroorzaakt en vrolijk met een lachend gezicht uithuisplaatsingen regelt.

Moedig

De stap van Jennifer is moedig. Ze weet dat ze hiermee 2 tegenstanders uit de tent heeft gelokt die nu nog meer gaan samenspannen: JBB en haar vader die beiden niet blij zijn met deze aandacht. En van beiden zijn al signalen ontvangen die daar op wijzen. Haar stap toont de moed aan die je moet hebben om op te staan. Want zowel JBB staat bol van de rancune en haat als je het durft hen (openlijk) aan te spreken maar ook de andere ouder die aangesproken wordt is vaak uit rancune tot gekke dingen in staat. Het is juist de reden dat scheidingsgevallen niet bij JBB horen en dat ze hier totaal niet op ingericht zijn. Het feit dat JBB deze dossiers aanneemt toont aan dat het ze alleen maar om geld gaat. En dat het gebrek aan expertise uiteindelijk mensenlevens kan gaan eisen. Het wachten is hierop!

Professional van € 150.000 per jaar

Maar de non reactie van JBB op Jennifer is wel het meest schokkend. Nadat eerst bestuurder Meuwissen met een damage control achtig verhaal kwam dat ze elke klacht en zelfs de schrijver van het zwartboek serieus nemen daag ik hier Meuwissen uit om aan te tonen wat hij heeft gedaan om dit serieus te nemen. Waarom is er nog geen contact gezocht met Jennifer en haar familie om over de situatie te praten? En waarom worden klachten alleen maar afgedaan met excuses en corrigeren jullie niets? En hoezo we nemen het zwartboek serieus? Wie was er zonder afmelding afwezig bij een gesprek over het zwartboek met de raad van toezicht? Rene Meuwissen! Omdat hij het moeilijk vond onderscheid te maken tussen het brede zwartboek en een individuele casus. En dat is de professional die met een totaal bezoldiging van bijna € 150.000 per jaar naar huis gaat? Op basis van zijn houding en de reacties naar derden is die professionaliteit niet zichtbaar. En dan gaat diezelfde Meuwissen zeggen dat hij zaken serieus neemt? Het probleem van Meuwissen is dat hij niet beseft dat mensen met elkaar praten en informatie uitwisselen. Stop dus met manipuleren en verdraaien van feiten want dat heeft geen nut. De positie van Meuwissen is echt onhoudbaar aan het worden!

De hoge poten van Miranda Dekkers

Het interview van Jennifer gisteren op Omroep Brabant TV maakte de houding van JBB duidelijk. JBB belde tijdens of direct na de uitzending op hoge poten de omroep omdat er zaken uit het interview gehaald moesten worden In het kader van de privacy. Vervolgens komt directrice Miranda Dekkers met een zeer zwakke reactie. Maar dat is dezelfde Miranda Dekkers die de privacy van cliënten schendt door geheimhoudingsovereenkomsten niet na te komen, onjuiste informatie verstrekt aan de rechtbank en niet ingrijpt als haar medewerkers de privacy van cliënten bewust schenden door valse, niet geverifieerde of vertrouwelijke informatie te delen met partijen die daar niets mee te maken hebben. Haar formele reactie op het interview was dan ook schokkend: het gaat om complexe zaken en ook wij moeten lering trekken. Hoeveel lering ga je trekken als je weigert om het gesprek aan te gaan, als je klachten naast je neer legt en je zelf medewerkers opdracht geeft te liegen tegen de rechters. Waarom geen uitnodiging tijdens de uitzending aan Jennifer gegeven voor een gesprek?

De waarheid zal zegevieren

Nee René Meuwissen en Miranda Dekkers willen geen lering trekken. Willen geen veranderingen. En iedereen die het durft op te staan tegen hen zal worden afgestraft door hun pionnen in het veld. En dat hierdoor onschuldige kinderen de dupe zijn zal jullie een zorg zijn. De waarheid komt boven, de geest is uit de fles en en op enig moment zal JBB zich moeten gaan verantwoorden. Want JBB is onder jullie leiding verworden tot een partij die alles uit de kast trekt om zoveel mogelijk geld uit de gemeente kas te trekken waar geen enkel resultaat tegenover staat. Ten einde het koninkrijkje JBB overeind te houden. Maar dat gaat niet lukken. De geest is uit de fles en de stank van de rottende wijn die bij jullie geest in de fles zat verspreidt zich langzaam over heel Brabant. En laat één ding duidelijk zijn: Alle fouten door JBB gemaakt zullen ook door JBB rechtgezet moeten gaan worden. Het spelen met mensenlevens, en zeker die van kinderen zal niet ongestraft blijven, niet voor Meuwissen en Dekkers, maar ook niet voor iedere medewerker die zich daar aan bezondigt heeft! De waarheid zal zegevieren! en dat zorg voor heftige paniek bij Meuwissen en Dekkers. Ze weten dat ze gefaald hebben, dat ze de zaak niet in de hand hebben. dat ze alleen aan hun eigen belangen hebben gedacht en dat de kinderen bij JBB slechts een pion zijn om geld te verdienen. En dat zorgt voor de heftige paniek. zeker bij Meuwissen waarvan al langer bekend is dat hij niet terugdeinst voor leugens en intimidatie. Maar de maatschappelijke verontwaardiging is groot en wordt steeds groter.

Positie bestuurder Jeugdbescherming Brabant totaal onhoudbaar!

Hoe bestuurder JBB zijn cliënten en klachtencommissie minacht

Jeugdbeschadiging Brabant

In de afgelopen maanden zijn de ontelbare misstanden binnen Jeugdbescherming Brabant volop in beeld gebracht met het uitgebreide falen in de casus Baby Hannah en direct daarop volgend het zwartboek ‘Jeugdbescherming Brabant: de doodlopende weg in de jeugdhulpverlening’. Met als reactie van JBB heftige ontkenningen, intimidaties van meewerkende ouders en een complete verdraaiing en het bagatelliseren van de feiten. Zelfs een vernietigend rapport van de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd in de casus van Baby Hannah werd ontkend en gepoogd in de doofpot te stoppen. Sindsdien heeft de Stichting (H)erken Ouderverstoting een stortvloed aan dossiers ontvangen en gesprekken gevoerd met gedupeerden.

Maar wat mij opviel was de hoeveelheid jeugdigen die mij benaderden. Diegene die juist beschermd moeten worden reageren uitermate vernietigend over, zoals de jeugdigen het zelf noemen, ‘Jeugdbeschadiging Brabant’.

Er is veel gebeurd in de afgelopen maanden. Gesprekken met gemeenten (colleges en jeugdzorg ambtenaren), gemeenteraad-  en Tweede Kamerleden, (Kinder)Ombudsman en Inspectie Gezondheidszorg & Jeugd, contacten met bezorgde advocaten (die de handelswijze van JBB ‘off-the record’ herkennen en bevestigen), verontruste externe hulpverleners (die door JBB volledig genegeerd worden en waarmee cont(r)acten worden beëindigd omdat ze te kritisch zijn over de beleidslijnen van de jeugdzorgwerkers), scholen die overvallen worden en zich niet serieus genomen voelen en bij voorkeur geen gesprekken meer willen voeren met jeugdzorgwerkers omdat hun informatie stelselmatig verdraaid wordt en ze door de jeugdzorgwerkers tussen de ouders geplaatst worden in plaats van dat de school veilig en neutraal is voor de kinderen, rechters die ons aanmoedigen om het goede werk, de misstanden bij JBB bloot leggen, voort te zetten, contacten met media en een extern kwalitatief onderzoek naar de jeugdzorg opgestart door de 9 gemeenten in West Brabant west. Tot slot weten we inmiddels ook dat de Autoriteit Persoonsgegevens overstelpt wordt met klachten over JBB en dat men zich afvraagt en gaat onderzoeken wat er bij hen in algemene zin aan de hand is en wat er daar moet gaan gebeuren.

Jeugdigen staan op tegen JBB

Maar ook veel nieuwe dossiers. Inmiddels zijn er circa 100 dossiers binnen gekomen die slaan op JBB, terwijl er ook nog vele dossiers uit de rest van het land aangeboden worden. Veelal ouders die tegen het voortdurende falen van JBB aanlopen maar bovenal tot op het bot geïntimideerd worden door de Jeugdzorgwerkers, gebiedsmanagers, directie en bestuurder van JBB. Aanleiding voor ons om te gaan werken aan deel 2 van het zwartboek met nog meer schokkende dossiers. Om zo de feiten bloot te blijven leggen maar bovenal aan te tonen dat het zwartboek niet 1 dossier is, zoals JBB iedereen wil doen laten geloven, maar echt is samengesteld uit een overvloed aan dossiers. Naast dit deel 2 zijn er ook meerdere publicaties te verwachten vanuit verschillende onafhankelijke van elkaar betrokken partijen die allemaal het falen en de intimidatie van JBB aan den lijven hebben ondervonden en het noodzakelijk vinden hier onderzoek naar te doen en te publiceren. We houden u hiervan op de hoogte!

Jeugdigen die beschermd moeten worden maar vervolgens zien dat de Jeugdzorgwerker de strijd aangaat met ouders en daarbij alle middelen inzetten variërend van liegen en bedriegen, smaad en laster en uiteindelijk zware intimidatie van ouders, scholen, externe hulpverleners en zelfs de jeugdigen zelf!

Maar wat mij opviel was de hoeveelheid jeugdigen die mij benaderden. Diegene die juist beschermd moeten worden reageren uitermate vernietigend over JBB. Jeugdigen die gedwongen worden om dingen te doen of te ondergaan die ze niet willen, die niet gehoord worden, die zien dat de jeugdzorgwerker ouders bewust tegen elkaar uitspelen en zaken laten escaleren, jeugdigen waar beslissingen over genomen worden zonder dat met ze gesproken is. Er zijn zelfs jeugdigen die al jaren een OTS hebben en slechts één of twee keer zijn gehoord. Jeugdigen die nog nooit ‘hun’ gezinsvoogd hebben ontmoet, die gedwongen worden uitspraken te doen over hun ouder(s) en totaal verdraaide of zelfs verzonnen gespreksverslagen krijgen. Er staan voorvallen in dossiers die nooit hebben plaatsgevonden of hebben kunnen plaatsvinden binnen de tijdslijnen. Jeugdigen die beschermd moeten worden maar vervolgens zien dat de Jeugdzorgwerker de strijd aangaat met ouders en daarbij alle middelen inzet variërend van liegen en bedriegen, smaad en laster en uiteindelijk zware intimidatie van ouders, scholen, externe hulpverleners en zelfs de jeugdigen zelf!

Kippenvel

De gesprekken met deze jeugdigen zijn schokkend. Bij elk gesprek staat het kippenvel op je lijf en lopen de tranen over je wangen. De woede en boosheid over het totale gebrek aan empathie, maar bovenal de vooringenomenheid, halsstarrigheid en desinteresse in wat er werkelijk speelt en wat de jeugdige echt denkt en vindt, roept veel verdriet en woede op bij diezelfde jeugdigen. Want in alle gevallen hadden de kinderen voor de interventie van JBB zelf geen enkel probleem. De opdracht van de rechter is over het algemeen ook: bescherm de jeugdige tegen de strijd tussen de ouders. Maar JBB richt zich volledig op de jeugdige en laat de strijd tussen de ouders volledig escaleren. Met als gevolg dat het probleem van de jeugdige na bemoeienis van JBB zeer groot en onoplosbaar is geworden. Gezinnen zijn uit elkaar getrokken door onnodige uithuisplaatsingen, broers en zussen uit elkaar gehaald en contacten verbroken, kinderen bewust tussen strijdende ouders geplaatst, loyaliteitsconflicten verergerd. Maar bovenal: ze zijn nooit gehoord. De grote gemene deler achteraf bij deze jeugdigen: ze zijn beschadigd voor het leven en hun vertrouwen in de mensheid en maatschappij totaal kwijt. Onderzoek heeft aangetoond dat Brabant het hoogste aantal zelfdodingen onder jeugdigen kent van Nederland. Een verder onderzoek naar de oorsprong en achtergronden lijkt wenselijk. Vooral noodzakelijk om te weten in hoeverre jeugdzorg, en dan met name JBB, betrokken is geweest bij deze jeugdigen. Het zelfde geldt voor het aantal potentiële familiedrama’s. Hoe verhoudt dat aantal zich tot de rest van Nederland?

Raadsleden geëmotioneerd

Eén van de jeugdigen die mij benaderde had afgelopen week de moed om in haar gemeente de gemeenteraad toe te spreken. Het werden 5 uiterst emotionele minuten. Zelfs zo erg dat raadsleden na haar toespraak vroegen om een schorsing. Om even bij te komen. Haar relaas treft u onder aan deze blog integraal aan. Lees het en huiver.

Inmiddels zijn er circa 100 dossiers binnen gekomen. Veelal ouders die tegen het voortdurende falen van JBB aanlopen maar bovenal tot op het bot geïntimideerd worden door de Jeugdzorgwerkers, gebiedsmanagers, directie en bestuurder van JBB. Aanleiding voor ons om te gaan werken aan deel 2 van het zwartboek met nog meer schokkende dossiers. 

Opvallend hierbij is dat in de weken hiervoor uit dezelfde gemeente zich via via een tweede gezin zich bij mij melde. Het verhaal was vrijwel identiek. In beide gevallen gebrekkige communicatie, besluiten op basis van niet geverifieerde informatie, geen waarheidsvinding en wederhoor en het niet volgen van procedures en termijnen. Maar de grootste overeenkomst: een zelfde jeugdzorgwerker, die nota bene net afgestudeerd was en vervolgens zonder termijnen en voorschriften te volgen als een stier door een porseleinkast de ene UHP na de andere regelde.  Hiermee wordt de rode draad snel blootgelegd en kunnen we steeds meer vraagtekens zetten bij de expertise van de jeugdzorgwerkers bij JBB en de controle op de procedures door gebiedsmanagers, juristen, directie en bestuurder. Want nu het aantal dossiers toeneemt zien we steeds vaker dezelfde namen van jeugdzorgwerkers en gedragswetenschappers voorbij komen die continue in dezelfde fouten vervallen en, nu het heet wordt onder de voeten, steeds heftiger gaan intimideren en ouders en jeugdigen gaan straffen als ze ook maar het lef hebben om hun case onder de aandacht te brengen van de stichting HOVS. Gelukkig zijn steeds minder ouders en jeugdigen hiervan onder de indruk en durven ze op te staan. Voor zichzelf en hun dierbaren. In deel 2 van het zwartboek dus niet alleen de verhalen van de ouders, maar juist ook van de jeugdigen. Om nog meer aandacht te schenken aan, zoals de jeugdigen het zelf noemen, ‘Jeugdbeschadiging Brabant’.

Damage Control

Eén van de oplossingen die JBB in hun damage control voor zich ziet, is zo snel als mogelijk de lastige dossiers te sluiten, OTS-en te beëindigen of door snel een UHP te regelen. In veel gevallen wordt gesteld dat doelstellingen behaald zijn en dat ontwikkelingsbedreiging weggenomen is terwijl de waarheid aantoont dat dat niet het geval is, doelen absoluut niet gehaald zijn en zelfs in meerdere jaren totaal geen hulpverlening is opgestart. Er wordt niet geschroomd om hierover te liegen naar de rechter en de Raad voor de Kinderbescherming. Het is dan ook de oproep aan de gemeenten en Raad voor de Kinderbescherming om elk dossier wat bij JBB ligt langs de meetlat te leggen en te vergelijken met de adviezen, wat JBB hiermee gedaan heeft, in hoeverre beschikkingen zijn opgevolgd en of er externe hulp is aangevraagd en of die ook wel daadwerkelijk is ingezet, maar ook om de voortgang eens onafhankelijk te laten toetsen en de uitkomsten inzichtelijk te krijgen.

Samenwerking

Maar zien we ook steeds meer initiatieven komen van ouders en jeugdigen om te gaan samenwerken en samen de strijd met JBB aan te gaan. Elkaar ondersteunen in hun strijd en gericht met de juiste acties het stuurloze schip van bestuurder René Meuwissen aan te gaan pakken. JBB is een doodlopende weg in de jeugdhulpverlening. De geest is uit de fles en de geur van de bedorven wijn die bij de geest in de fles zat verspreidt zich over Brabant. Het is nu aan alle betrokkenen om op te staan en JBB eens goed onder de loep te nemen. Want de term Jeugdbeschadiging Brabant wordt niet voor niets bedacht door een jeugdige die beschadigd is door een instantie die betaald wordt om juist die beschadigingen te voorkomen.

Inspraak bij gemeente Boxtel.

Mijn naam is Jennifer Voets, Ik ben 23 jaar oud. Ik heb drie zusjes waarvan er twee minderjarig en een met psychiatrisch problematiek. Zij heeft een Narcistische persoonlijkheidsstoornis. Ik wil hier graag mijn verhaal doen omdat anderhalf jaar geleden mijn zusjes abrupt uit huis zijn geplaatst en wij vanaf dat moment in aanraking kwamen met Jeugdbescherming Brabant. Ik zal even in het kort mijn voorgeschiedenis vertellen. Vlak na dat mijn moeder bij mijn vader is gevlucht zijn wij in contact met hulpverlening zoals bureau Jeugdzorg. Dit omdat mijn vader niet goed met ons kon omgaan , een narcistische persoonlijkheid heeft en ook niet voor ons zorgden als wij een weekend bij hem kwamen. Ik moest als kind van 11 dan heel het weekend op mijn zusjes passen terwijl mijn vader aan het werk was of was stappen of thuis aan het drinken met vrienden. Omdat dit steeds erger werd en wij ook in aanraking kwamen met drank, drugs, geweld, bedreiging naar andere maar ook naar ons, heeft de rechtbank na veel gesprekken en onderzoeken bij bureau jeugdzorg besloten dat mijn vader een contact verbod kreeg en dat hij pas weer contact mocht hebben met mij en mijn zusjes als hij in therapie zou gaan en zou mee werken met onderzoeken bij bureau Jeugdzorg. Omdat hij vanaf het begin dat hij bij mijn moeder is weggegaan is blijven bedreigen en treiteren en daarvoor haar meerdere malen zowel lichamelijk als psychisch heeft mishandeld heeft mijn moeder ook een trauma op gelopen. Bij haar is PTSS geconstateerd. Ondanks dat zij dit heeft, heeft ze al die tijd goed voor ons gezorgd ( dit werd ook door de onderzoeken bij bureau jeugdzorg en veilig thuis bevestigd) maar doordat er geen hulp voor haar kwam, en de dreiging vanuit mijn vader bleef ging het steeds slechter met haar. Ze kreeg herbelevingen en was erg verdrietig. Op een avond ander half jaar geleden was het beter dat mijn moeder even een nachtje niet thuis zou zijn om even uit de situatie te zijn. Ik paste op mijn zusjes en zij gingen gewoon naar school en ik naar mijn werk. Toen ik thuis kwam van mijn werk stonden er ineens twee vreemden mensen in huis zonder bevel of politie die mij kwamen vertellen dat mijn zusjes per direct uit huis werden geplaatst en ik niet mocht weten waar ze heen zouden gaan. Er was geen specifieke reden maar ze hadden informatie van derden waarvan nooit is gecheckt of dit waar is. Ook moesten zij hun telefoons en laptops inleveren zodat ze geen contact met ons konden zoeken. Zowel zij als ik waren allebei in shock. Mij werd ook opgedragen dit niet aan mijn moeder te vertellen. Ze vertrokken en lieten mij daar alleen achter. Als ik niet op dat moment thuis was gekomen had ik ze niet weg zien gaan en wist ik niet eens waar ze waren. Het voelde voor mij alsof ze ontvoerd werden. Ik heb toen meteen contact gezocht met een hulpverlener van Veilig Thuis omdat die al bij ons in beeld waren en die was het ook niet eens met het handelen van JBB. Veilig thuis werd dan ook meteen van de baan geschoven en daar werd ook niets opgevraagd. Vanaf dat moment kwamen wij in aanraking met Jeugdbescherming Brabant. Mijn zusjes zijn bij twee verschillende pleeggezinnen geweest en zouden daarna uit elkaar gehaald worden omdat er weinig plek was bij pleeggezinnen. Ik heb toen zelf geregeld dat ze bij kennissen terecht kwamen. Ik had ook aangeboden om zelf de zorg op me te nemen maar daar werd niet eens naar geluisterd. De rechter sprak uit dat er voor een jaar een uithuisplaatsing werd gedaan maar dit zeker geen jaar hoefde te duren. Maar vanaf het begin dat wij in aanraking kwamen bij JBB werd er niet verteld wanneer mijn zusjes weer terug mochten en waar dan aan voldaan moest worden ook werd er geen plan gemaakt. Terwijl dit wel aangegeven staat op hun eigen website. Verder zijn ze niet bereikbaar en kijken ze totaal niet om het contact te herstellen. Ik, mijn zusjes en moeder waren altijd een team en niemand kwam daar tussen. Nu is alles uit elkaar gevallen en ik ben bang dat dit nooit meer goed gaat komen. Als er namelijk een conflict is word al het contact verbroken of word ik ingezet als toezichthouder. Ze zijn ook op de hoogte van het contactverbod van mijn vader wat door de rechter is uitgesproken en weten van oude dossiers maar daar word niet naar gekeken, ze zijn zelfs aan het onderzoeken of de jongste daar niet kan gaan wonen en ze mag van JBB gewoon bij het pleeggezin opgehaald worden door vader. Terwijl een paar maanden geleden in zijn huis een drugslab is gevonden en er veel gedeald word. Ik maak me daar erge zorgen over omdat ik niet wil dat zij dezelfde dingen gaat zien en meemaken. Als JBB nou hun werk goed had gedaan en was gaan samenwerken met andere instanties waren mijn zusjes allang weer thuis geweest en was ons gezin weer als van ouds. Nu zie ik mijn zusjes niet meer en was ik mijn moeder bijna verloren omdat ze de pijn niet meer aan kon. Ik zie geen toekomst perspectief en zie JBB dan niet als Jeugdbescherming Brabant maar meer als Jeugd beschadiging Brabant. Want zowel ik, mijn moeder en mijn zusjes hebben door het handelen van Jeugdbescherming Brabant een trauma opgelopen. Ik zie geen toekomst perspectief meer en hoop dat jullie mij kunnen helpen.

Voorgeschiedenis: mijn moeder is gevlucht voor mij vader. Narcisme.
Wat is er fout aan Jeugdbescherming Brabant:
– Informatie word gehaald vanuit derden waarvan geen waarheidsbevinding is gedaan.
– Ook mocht ik niet zeggen tegen mijn moeder zeggen dat ze uit huis geplaatst werden.
– Op het moment dat mijn zusjes uit huis geplaatst zijn mochten ze geen contact met mij en werden hun telefoons en laptops afgepakt. Hierdoor hebben zij allebei een trauma opgelopen.
– Er word niet gekeken naar oude dossiers. Zoals dat vader een contactverbod heeft. Omdat hij mij de zorg opdroeg aan mij en zelf opstap ging, dronk en drugs gebruikte.
– Er is geen plan van aanpak. Terwijl dit een van de doelen is die op de website van Jeugdbescherming Brabant is.
– Jeugdbescherming heeft gezegd dat de kinderen alles mogen beslissen waardoor opvoeding niet meer mogelijk is.
– Zij is op de hoogte van contact met vader terwijl hier een verbond van is. Als hij contact zou willen zou hij eerst naar de rechtbank zou moeten. En toch word mijn zusje opgehaald bij het pleeggezin.
– Ook bij problemen wordt contact meteen afgehouden.
– Laatst is er ook een drugslab gevonden bij vader.
– Moeder was er bijna niet meer geweest. Iedereen kwijt.
– Als ze het werk hadden gedaan was alles nu weer normaal geweest.
– Ik had verwacht dat onze gezin snel weer bij elkaar zou zijn.
– Er is geen toekomst perspectief.
– Niet bereikbaar
– Een van mijn zusjes kon alleen hulp krijgen via Jeugdbescherming Brabant niet via de huisarts.
– Ik werd ingezet als toezichthouder
– Ik mag niet op kinderen passen terwijl dochter van pleeggezin het wel mag.

Veilig thuis was niet eens met het handelen van JBB.
Jeugdbeschadiging Brabant

Besluit Inspectie G&J: arrogantie of andere krachten?

Vrijdag 26 oktober werd de Stichting (H)erken Ouderverstoting door een journalist geïnformeerd over het besluit van de Inspectie Gezondheidszorg & Jeugd dat er geen onderzoek gaat plaatsvinden naar de misstanden bij Jeugdbescherming Brabant(JBB). Eind september hebben 18 gemeenten uit West Brabant, ondersteund door meerdere gemeenten uit Oost Brabant, de Inspectie Gezondheidszorg & Jeugd een verzoek gedaan om dit onderzoek. Dit nadat er een zwartboek is gepubliceerd waarin de misstanden bij deze GI werden blootgelegd. Het verzoek tot onderzoek werd “ondersteunt” door de bestuurder van JBB. De gemeenten hebben al laten blijken niet blij te zijn met het antwoord van de Inspectie en graag het gesprek aan te willen gaan. Ook de Stichting HOVS en de betrokken ouders willen graag het gesprek met de Inspectie aangaan, echter de stichting heeft tot de dag van vandaag nog helemaal niets vernomen van de Inspectie.

Kinderen in nood moeten kunnen vertrouwen op volwassenen die hun belangen voorop stellen. Dat lijkt bij deze Inspectie niet het geval.

Zwartboek

De misstanden werden bloot gelegd in een zwartboek. De rode draad in het zwartboek komt er met name op neer dat beschikkingen van rechters niet uitgevoerd worden, hulpverlening niet wordt opgestart, adviezen van professionals en Raad voor de Kinderbescherming genegeerd worden, er geen of nauwelijks communicatie plaatsvindt, ouders geïntimideerd worden, er niet aan waarheidsvinding gedaan wordt, (kern)beslissingen genomen worden zonder deze te toetsen bij de rechter, wet- & regelgeving niet gevolgd worden, afspraken geschonden, dossiers niet op orde zijn, medewerkers onbereikbaar zijn en er is geen evenredigheid in de contacten tussen GI en cliënten.

Reactie Stichting HOVS op afwijzen onderzoek door Inspectie

Kamervragen over zwartboek

Een kleine maand later heeft de inspectie aan de gemeenten laten weten dat zij vooralsnog geen aanleiding zien om onderzoek te gaan doen naar JBB. De belangrijkste redenen daarvoor zijn dat de Inspectie van mening is dat zij het aantal klachten en de inhoud van de klachten niet bepalend vindt om een onderzoek te doen. Andere bronnen, welke zijn onbekend, zijn hier mede bepalend in. Tevens is een lopend onderzoek door de Nationale Ombudsman naar het dossier van de samensteller een reden voor het niet opstarten van een onderzoek. Ook het feit dat JBB net door het Keurmerk is getoetst en zijn nieuwe certificering heeft gekregen is een reden om geen onderzoek op te starten omdat volgens de Inspectie de GI voldoet aan alle vereisten door verkrijging van de certificering. De GI gaat af op een mondelinge terugkoppeling van het Keurmerkinstituut, het formele rapport is nog niet afgerond. De Inspectie weet dus niet op welke punten de GI wel of niet goed scoort. Overigens gaat de certificering meer over de bedrijfsmatige processen en wordt er niets inhoudelijk gecontroleerd. Deskundigen noemen het certificeringsproces een wassen neus.

Wellicht dat het een idee is voor de gemeenteraden om het college te vragen voorlopig even de rekeningen van JBB links te laten liggen totdat daadwerkelijk is aangetoond dat JBB zich aan de wet- & regelgeving houdt en zich behoorlijk gedraagt naar de cliënten.

Argumenten boterzacht

We zijn dan ook heel benieuwd welke bronnen de Inspectie heeft gebruikt en hoe die zich verhouden tot het aantal en de inhoud van de klachten. Eén van de andere redenen is ook het nog lopende onderzoek bij de Nationale- & Kinderombudsman. Echter dit onderzoek betreft slechts 1 dossier en is een procesanalyse van dat specifieke dossier. Omdat dit onderzoek zich slechts richt op 1 dossier is het voor JBB relatief eenvoudig om, bij een negatieve uitkomst, dit als een incident af te doen, de betreffende jeugdzorgwerker te slachtofferen en als organisatie de handen in onschuld te wassen en wederom, voor de zoveelste keer, beterschap te beloven. Het zwartboek bestaat uit 30 dossiers en toont een causaal verband aan tussen de werkwijzen in de verschillende dossiers. Het negeren van die signalen door de inspectie is zorgelijk en doet onrecht aan alle ouders en betrokken kinderen die hebben meegewerkt aan het zwartboek. De keuze van de Inspectie brengt direct deze ouders en kinderen in gevaar omdat de rancune en frustratie van JBB op wat er gaande is van elke mail en brief die ze versturen af spat.

Maar de meest opvallende reden is dat het Keurmerkinstituut net JBB ge-audit heeft en dat er een nieuwe certificering is afgegeven. Wanneer die audit heeft plaatsgevonden en of de klachten die in het zwartboek staan zijn meegenomen in die audit is niet bekend. Het lijkt er hiermee op dat de Inspectie geen onderzoek wil, de klachten als vervelend beschouwd, zelf wil bepalen wat ze wel en niet onderzoeken en hiermee klagende burgers en gemeenten arrogant opzij zet. De argumenten van de Inspectie zijn dan ook boterzacht.

Opvallend was dat Meuwissen 2 weken voor publicaties al door de Inspectie op de vingers was getikt over aanzienlijke tekortkomingen in de primaire processen binnen zijn eigen organisatie.

Totaal onaanvaardbaar

Dat het goed mis zit bij de GI blijkt wel nu er in de afgelopen maanden in meerdere dossiers rechters JBB ontslagen hebben als toezichthouder in de OTS en belanghebbende, omdat ze geen hulpverlening hebben opgestart, oplossingen verder uit beeld zijn gekomen of de belangen van de kinderen niet (juist)hebben behartigd. De beslissing van de Inspectie is des te vreemder omdat diezelfde Inspectie op 21 augustus de handelswijze van JBB in het dossier rondom Baby Hannah totaal afkraakt. Het aantal tekortkomingen in de primaire processen is aanzienlijk en een aantal daarvan hebben zelfs tot verwondering geleid. Het ontbreekt aan voldoende afstemming, informatie uitwisseling en gezamenlijke besluitvorming. Risico’s worden verschillend getaxeerd en hierover wordt geen overleg gezocht. Continuïteit is onvoldoende en medewerkers zijn onervaren.

Het is de Stichting HOVS dan ook totaal onduidelijk op welke argumenten al deze besluiten zijn gebaseerd. De Inspectie heeft de stichting hierover ook niets laten weten. Er is zelfs totaal niet op het zwartboek, laat staan op de brieven en mails nadien, gereageerd. Als overheidsinstelling ben je verplicht om binnen afzienbare tijd te reageren naar de burger die je benaderd. Kennelijk is deze regel niet bekend bij de Inspecteur-Generaal en haar medewerkers. De stichting heeft het besluit van de Inspectie via de media moeten vernemen. Totaal onaanvaardbaar!

Met deze keuze heeft de Inspectie een bom gelegd onder de samenwerkingen en financiering van het huidige zorgstelsel en daarbij zichzelf volledig buiten de werkelijkheid geplaatst.

Bom onder stelsel

Met deze keuze heeft de Inspectie een bom gelegd onder de samenwerkingen en financiering van het huidige zorgstelsel en daarbij zichzelf volledig buiten de werkelijkheid geplaatst. Maar het toont ook aan dat het huidige systeem totaal onwerkbaar is en enige intrinsieke motivatie tot betere en openlijke controle van instanties en een totale verbetering van het systeem ontbreekt. Met deze keuze van de Inspectie lijkt de transitie van 2015 ten dode opgeschreven. Zorgen van de gemeenten, die uiteindelijk verantwoordelijk zijn voor het betalen van de gecertificeerde Jeugdbeschermings Instellingen, worden ogenschijnlijk arrogant aan de kant geschoven. Het wachten is nu dan ook op de definitieve ontmanteling van dit stelsel door een volgend kabinet.

Inspectie neemt gemeenten niet serieus

De keuze van de inspectie om de zorgen van ouders en de gemeenten, ondersteunt door JBB, zo te negeren toont ook aan dat er bij de inspectie geen enkel besef bestaat over de complexe materie waar de jeugdzorg zich mee bezig houdt. Maar ook dat men de zorgen van de gemeenten, diegene die de rekeningen moeten betalen, niet serieus neemt. De rode draad in het zwartboek zijn voor de betrokken gemeenten juist voldoende aanleiding om hun zorgen kenbaar te maken, twijfels te hebben over de kwaliteit van JBB en om die reden het verzoek te doen tot onderzoek naar JBB. De inspectie toont aan dat zij de betalers van de zorg niet serieus wenst te nemen. Wellicht dat het een idee is voor de gemeenteraden om het college te vragen voorlopig even de rekeningen van JBB links te laten liggen totdat daadwerkelijk is aangetoond dat JBB zich aan de wet- & regelgeving houdt en zich behoorlijk gedraagt naar de cliënten. Het kan en mag niet zo zijn dat gemeentelijke gelden worden overgemaakt aan organisaties die zich niet aan wet- & regelgeving houden. Een wethouder die dit doet kan daar later hele vervelende politieke consequenties van ondervinden. Deze verstrekkende consequenties en maatschappelijke ongewenstheid lijken bij de beslissingen van de inspectie geen rol te hebben gespeeld. Hiermee toont wat mij betreft de inspectie ook aan geen besef te hebben van de noodzakelijke coherentie van de democratie en de verre gaande gevolgen van een op het oog eenvoudige beslissing om geen onderzoek te doen.

Werkwijzen Rotterdam nu zichtbaar in Brabant

Ook is inmiddels een onderzoek naar de rol van JBB in het afwijzen van dit onderzoek wenselijk. JBB “ondersteunt” dit onderzoek weliswaar, het is echter algemeen bekend dat JBB en Jeugdzorg Nederland niet zitten te wachten op onderzoeken naar hun werkwijzen en functioneren. Met name de rol van bestuurder René Meuwissen, die op basis van betrouwbare bronnen nauwe banden heeft met Inspectie en ministerie, is discutabel. Enkele jaren voor zijn pensioen zit hij niet te wachten op een onderzoek naar het functioneren van zijn organisatie. Zeker niet met in het achterhoofd het rapport van de Ombudsman Rotterdam van eerder dit jaar waarin naar voren kwam dat JBRR, de organisatie waar Meuwissen eerder bestuurder was, cliënten intimideerde. Opvallend is dat de werkwijzen van destijds in Rotterdam nu zichtbaar worden in Brabant. Dit rapport uit Rotterdam is al een smet op zijn carrière, een nieuw onderzoek naar een organisatie waar hij eindverantwoordelijk is kan zijn ego niet aan. Meuwissen zal niet rusten totdat hij een ieder die heeft meegewerkt aan het zwartboek het leven heeft zuur gemaakt en waar nodig opdracht heeft gegeven tot verregaande maatregelen tegen de kinderen van deze ouders. Ouders die juist opkomen voor de belangen van deze kinderen.

Zorgen van de gemeenten, die uiteindelijk verantwoordelijk zijn voor het betalen van de gecertificeerde Jeugdbeschermings Instellingen, worden ogenschijnlijk arrogant aan de kant geschoven.

Op de vingers getikt

Dat hij niet zit te wachten op onderzoeken en niet openstaat voor kritieken blijkt ook wel uit de wijze waarop hij reageerde op de publicaties rondom baby Hannah en het zwartboek. Hij herkende zich er niet in en deed de verhalen af als die van emotionele ouders. Opvallend was dat hij 2 weken voor publicaties al door de inspectie op de vingers was getikt over aanzienlijke tekortkomingen in de primaire processen binnen zijn eigen organisatie, desondanks hield hij vol zich niet te herkennen in de klachten over JBB. Opmerkelijk is dat de inspectie normaliter elke aanwijzing vrijgeeft maar deze niet. Maar met de wetenschap dat de inspectie JBB net fors heeft aangesproken is het verbazingwekkend, maar meer nog zorgelijk, dat als er nog meer signalen komen over misstanden de inspectie vervolgens besluit dat verder onderzoek niet nodig is. De vraag is dan ook welke krachten hierbij een rol hebben gespeeld.

Ook opvallend is de wijze waarop Meuwissen omgaat met lopende onderzoeken. De Kinderombudsman schrijft in een brief met betrekking tot het lopende onderzoek naar JBB dat zij bemerkt dat er gepoogd wordt het onderzoek te sturen omdat het lopende onderzoek niet het onderzoek is wat men wenste. Maar ook uitspraken van zijn eigen klachtencommissie over zijn eigen functioneren worden stelselmatig genegeerd. Meuwissen reageert per definitie niet op mails of weigert die in behandeling te nemen. De lijst van blunders en onbehoorlijk gedrag van Meuwissen neemt steeds grotere vormen aan en langzaam aan komen er steeds meer zaken naar boven over zijn staat van dienst. Het lijkt daardoor begrijpelijk dat Meuwissen zelf, Jeugdzorg Nederland maar ook de Inspectie niet zitten te wachten op een onderzoek waaruit mogelijk veel misstanden naar voren komen met mogelijke aansprakelijkheden tot gevolg.

Gemiste kans

Het niet opstarten van een onderzoek is een gemiste kans. Want Jeugdzorg moet boven elke twijfel verheven zijn. Kinderen in nood moeten kunnen vertrouwen op volwassenen die hun belangen voorop stellen. De vele aangetoonde misstanden bij JBB tonen aan dat er terechte zorgen zijn. En als die zorgen geuit worden door neutrale partijen als gemeenten dan mag de Inspectie niet wegkijken en een onderzoek afwijzen. Het is nu dan ook aan Minister Hugo de Jonge om actie te ondernemen en zorg te dragen voor een onafhankelijk onderzoek naar de misstanden bij JBB en hier open over te rapporteren. In het belang van de kinderen en hun toekomst. En de Inspecteur-Generaal heeft het nodige om zich voor te gaan schamen in de komende tijd nu blijkt dat een veilige jeugdzorg geen prioriteit lijkt te zijn en men niet direct wenst in te grijpen bij misstanden.

Overigens gaat de certificering meer over de bedrijfsmatige processen en wordt er niets inhoudelijk gecontroleerd. Deskundigen noemen het certificeringsproces een wassen neus.

Kamervragen over Zwartboek Jeugdbescherming Brabant

Gisteren heeft Groen Links Kamerlid Lisa Westerveld Kamervragen gesteld aan Minister Hugo de Jonge over de ophef die is ontstaan over de begeleiding van pleegouders en het zwartboek Jeugdbescherming Brabant: de doodlopende weg in de jeugdhulpverlening. Een van de vragen gaat over de reactie van de Inspectie Gezondheidszorg & Jeugd dat de klachten over JBB niet afwijken van klachten bij andere gecertificeerde instellingen. Deze Kamervragen zijn het zoveelste dieptepunt en onverwachte wending in de soap JBB en daarmee het imago en carrière van René Meuwissen. Want de aanvallen op zijn imperium JBB komen van steeds meer kanten en zijn imago en dat van JBB lijken niet meer te redden.

Op 6 september verschenen de eerste berichten over het falen van JBB in de case van Baby Hannah. Een dag later plofte het zwartboek ‘Jeugdbescherming Brabant: de doorlopende weg in de jeugdhulpverlening’ op het bureau van bestuurder René Meuwissen. Hierin is op basis van 30 dossiers een schokkend beeld naar boven gekomen over de werkwijze van JBB. Een van de dossiers gaat over de case van Baby Hannah. De inspectie reageerde naar BN de Stem dat de klachten zoals omschreven in het zwartboek niet afwijken van de klachten die bij hun binnen komen over de andere gecertificeerde instellingen in Nederland.

Meuwissen probeerde de zaak beminnelijk weg te lachen, hij herkende zich niet in de aangedragen publicaties en kon er in het kader van de privacy niet op ingaan. Daarnaast betrof het slechts een teleurgestelde ouder die op deze manier zijn ongenoegen wilde uitten. Een opmerkelijke houding als je beseft dat hij 2 weken voor de eerste publicatie fors op de vingers was getikt door de inspectie over het handelen van zijn club in de case van Baby Hannah en enkele dagen na publicatie de vermeende meewerkende ouders aan het zwartboek geïntimideerd werden en te maken kregen met nieuwe beleidslijnen of jeugdzorgwerkers vervangen werden door de grootste terriërs en vazallen van Meuwissen. Dus hoezo ik herken me er niet in, en hoezo één teleurgestelde ouder?

In de weken daarna is JBB bezig met een poging om de schade beperkt te houden. Echter hierbij begaat het de ene communicatieblunder na de andere in de hoop zoveel mogelijk intern te houden en in de doofpot te krijgen. Maar de steeds groter wordende publieke verontwaardiging maakt dat hij en zijn mensen vechten tegen de bierkaai. Zelfs vanuit zijn eigen gelederen, medewerkers en ketenpartners, komen steeds meer geluiden dat het een enorme chaos is binnen JBB en dat de belangen van de kinderen ondergeschikt lijken te zijn aan de belangen van bestuurder en management. Daarnaast wordt enige kritiek op het beleid niet getolereerd en is er een angstcultuur binnen de organisatie ontstaan waarbij intimidatie en bedreigingen naar cliënten aan de orde van de dag is. Niet verbazingwekkend overigens, de vorige werkgever van Meuwissen, Jeugdbescherming Rotterdam Rijnmond, is hiervoor ook al op de vingers getikt door de Ombudsman Rotterdam. Personeel van JBB spreekt al smalend over de puinhopen van Meuwissen, vrij vertaald naar een boek van Pim Fortuyn over 8 jaar paars kabinet.

Ook ketenpartners beginnen zich steeds meer en soms zelfs openlijk af te zetten tegen JBB en de daar vermeende expertise. Zelfs in de rechtszaal wordt JBB al steeds vaker afgeserveerd door experts en rechters. Worden door jeugdzorgwerkers onbegrijpelijke en onnavolgbare beslissingen voorgelegd in een poging het eigen gezichtsverlies te redden. Medewerkers lezen vooraf opgeschreven verklaringen voor en kunnen geen inhoudelijke vragen meer beantwoorden van rechters, Raad voor de Kinderbescherming en advocaten. In de antwoorden blijkt dat er geen enkele visie is op de actuele situatie of, erger nog, geen eens op de hoogte is van actuele situaties in gezinnen.

Brieven en mails aan cliënten worden steeds grimmiger en de leugens steeds grover. Het lijken de laatste stuiptrekkingen van een organisatie die niet op kwaliteit maar op basis van intimidatie zijn gezag wil laten gelden. Gisteren sprak ik met een gemeenteraadslid die mij een zeer zorgelijk verhaal vertelde over de wijze waarop gemeenten en JBB met elkaar lijken op te trekken: te kritische externe hulpverleners krijgen geen nieuwe contracten meer of worden niet meer door JBB ingeschakeld. Hierdoor zijn de gemeenten en JBB direct zelf verantwoordelijk voor de oplopende wachtlijsten en de daarmee oplopende zorgkosten in de jeugdzorg.

Als de gemeenten de problemen in de jeugdzorg echt wil aanpakken dan moet er direct gestopt worden met dergelijke ketencontracten en moet elke zorgverlener die beschikbaar is ingeschakeld kunnen worden. JBB moet niet meer op zoek naar wie hun verhaal en visie kan ondersteunen, nee ze moeten aan de slag met diegene die als eerste het dossier kan oppakken. Vervolgens moet de mening daarvan geaccepteerd worden als elke andere professional. Of gemeenten en JBB het ermee eens zijn of niet. Zoals aan gegeven worden te kritische hulpverleners door de jeugdzorgwerkers volledig genegeerd en huisartsen zelfs afgeserveerd als onbetrouwbaar en onkundig. Ook dit is de enige manier voor de jeugdzorgwerker om haar macht te laten gelden. Op het moment dat je dergelijke methoden nodig hebt toont men aan dat men geen kennis van zaken heeft en men niet geschikt is voor dit vak.

Maar voor René Meuwissen moet zo langzamerhand toch wel duidelijk worden dat hij de stem van cliënten niet meer kan gaan negeren. De geest is uit de fles en gaat er niet meer in terug. Dit is geen orkaan die overwaait, dit is een eeuwigdurende storm totdat hij zijn fouten gaat erkennen en gaat zorgen voor genoegdoening aan een ieder die onder zijn leiding schade heeft ondervonden. Schade die niet in een waarde is uit te drukken, omdat psychische schade namelijk nooit meer hersteld kan worden maar wel veel kosten met zich meebrengt. En de reactie van de Inspectie toont aan dat dit niet alleen in Brabant plaatsvindt maar a er over alle gecertificeerde instellingen soortgelijke klachten binnen komen. Ook voor hen geldt dat de geest uit de fles is. want ook van andere instellingen komen steeds meer bewijzen voor het falende beleid gebaseerd op intimidatie en machtsmisbruik. het wordt tijd voor een grote schoonmaak in de jeugdzorg en een aanpassing van het systeem.

Hoe mensen die aan zwartboek meewerken geminacht worden door JBB in een hilarisch telefoongesprek

Twee weken terug heeft Jeugdbescherming Brabant brieven gestuurd aan de (pleeg)ouders die volgens de GI hadden meegewerkt aan het zwartboek ‘Jeugdbescherming Brabant: de doodlopende weg in de jeugdhulpverlening’. Ze willen graag in contact komen met deze ouders. Waarom staat er niet bij. Maar hoe er dan vervolgens opvolging gegeven wordt aan die contacten lijkt bijna op een scene uit Jiskefet. Met een schaapachtige “juf Janny” in de hoofdrol. Laat duidelijk zijn, zo ga je niet met cliënten om. De behoorlijkheidsijzer van de Nationale Ombudsman wordt volledig genegeerd. Pure minachting! Een ander woord is er niet te bedenken.

Uit de brief van JBB aan de ouders:

“Omdat wij vinden dat alle kinderen die met ons te maken hebben, erop moeten kunnen rekenen dat hun verhaal bij ons honderd procent veilig is, kunnen wij niet over de casussen in gesprek met de stichting HOVS. Wij denken de gegevens en inhoud van één van de beschreven casussen te kunnen herleiden naar uw situatie. Als dit juist is willen we graag met u persoonlijk in contact komen.”

Was getekend: René Meuwissen, bestuurder

In de brief aan de ouders werd dus gevraagd om zich te melden. Omdat het gaat om de belangen van de kinderen vind de bestuurder van JBB het van groot belang om in gesprek te gaan. Een van de ouders heeft zich gemeld. Met als gevolg een hilarisch telefoontje gepleegd met de secretaresse van Miranda Dekkers. Deze secretaresse zal vanaf nu door het leven kunnen als Juf Janny uit Jiskefet. Want na geluidsfragment van het gesprek gehoord te hebben heb ik nog ruim een uur onder mijn bureau gelegen van het lachen. Het was de zoveelste communicatie- en de-escalatieblunder uit het kamp van JBB.

Als ‘Iron Lady’ Miranda Dekkers echt beseft wat er aan de hand is had ze zelf de telefoon gepakt en deze cliënt gebeld.

Geen enkel besef

Het was duidelijk dat deze secretaresse geen enkel besef heeft wat er speelt. In ieder geval werd duidelijk dat ze zenuwachtig was om deze gesprekken te voeren. Het gesprek, en haar tot 7 keer toe schaapachtig weg lachen van de reactie van de betreffende ouder, maakte nog meer duidelijk dat JBB niet weet wat ze met de ontstane situatie aan moeten, dat er totaal geen visie en beleid is om de huidige omstandigheden te managen. Maar nog meer dat een ieder die heeft meegewerkt aan het zwartboek zwaar geminacht wordt door alle getrouwen rondom Meuwissen en Dekkers. Uit het gesprek blijkt ook nog dat niet eens de directie het gesprek zou gaan voeren maar een jeugdzorgwerker zou dan aan de betreffende ouder gekoppeld worden. Stel je voor: je hebt een klacht over de Rabobank en je wordt dan vervolgens door de schoonmaker te woord gestaan. Dan neem je de bank toch ook niet meer serieus? Maar het verraadt ook wat de GI echt wilde: weten wie er heeft meegewerkt om zo de druk op deze partijen op te voeren door strafmaatregelen te nemen.

Deze secretaresse zal vanaf nu door het leven kunnen als Juf Janny uit Jiskefet.

Minachting

Maar met het inzetten van een secretaresse toont JBB wederom hun expliciete minachting voor cliënten en dat ze zaken absoluut niet serieus willen nemen. Het wordt steeds duidelijker dat JBB niet wil gaan werken aan verbetering en totaal niet gemotiveerd is om de werkwijzen te gaan aanpassen. Dat blijkt niet alleen aan de reacties op het zwartboek, maar ook steeds meer andere zaken komen langzaam aan naar buiten. Waarbij echt schokkende uitspraken gedaan worden door René Meuwissen naar mensen toe. Gelukkig zijn steeds meer mensen bereid om de informatie die zij hebben over de intimidaties van JBB, dan met name die van René Meuwissen en Miranda Dekkers, te delen.

Gelukkig zijn steeds meer mensen bereid om de informatie die zij hebben over de intimidaties van JBB, dan met name die van René Meuwissen en Miranda Dekkers, te delen.

Iron Lady Miranda Dekkers

Daarbij ook nog de vraag of een secretaresse een dergelijk gesprek wel mag voeren omdat de kans dat er dossierinhoudelijke zaken besproken gaan worden groot is. Een secretaresse is slechts een ondersteunende functionaris en mag nooit in een dergelijke positie gemanoeuvreerd worden door haar leidinggevende. Iedere leidinggevende die dat doet is duidelijk de zwakste schakel in het proces. En verliest terecht het respect van haar eigen medewerkers en cliënten. Maar het toont wederom aan dat JBB geen enkel inzicht heeft waar ze mee bezig zijn en geen enkel gevoel heeft bij de cliënten. Als ‘Iron Lady’ Miranda Dekkers echt beseft wat er aan de hand is had ze zelf de telefoon gepakt en deze cliënt gebeld. Maar een gesprek met een terecht boze cliënt, de rechtbank had de cliënt al in zijn gelijk gesteld, aangaan is te min voor haar of durft ze niet aan. Hiermee toont ze net zo hard aan dat ook haar positie totaal onhoudbaar is binnen JBB en niet geschikt is voor enige managementpositie waarbij verwacht mag worden dat ze zelf de telefoon pakt om met boze cliënten in gesprek te gaan.

Maar met het inzetten van een secretaresse toont JBB wederom hun expliciete minachting voor cliënten en dat ze zaken absoluut niet serieus willen nemen

Kansloos

Het wordt met de dag duidelijker dat René Meuwissen en Miranda Dekkers als leidinggevenden van deze GI gefaald hebben. Zij geven leiding aan een GI waar tegen een onderzoek plaatsvindt of ze zich wel aan de Wet-& Regelgeving houden, het Haags Kinderrechtenverdrag naleven en of ze zich wel behoorlijk gedragen richting de burger. Daarnaast heeft de inspectie G&J inmiddels duidelijk gemaakt dat bij JBB er veel primaire processen niet geborgd lijken te zijn, er geen overleggen plaatsvinden en nog veel meer zaken verbetering behoeven. De grond wordt heet onder de voeten van Meuwissen en Dekkers. En in plaats van uiteindelijk toe te geven gaan ze nog harder door in hun persoonlijke strijd alsof hun eigen imago nog te redden is. Maar dat is kansloos: JBB staat nu landelijk zo in de schijnwerpers dat het raadzaam is zelfs de hele GI met onmiddellijke ingang op te heffen en compleet schoon schip te maken. In het belang van alle kinderen en ouders die verbonden zijn aan deze GI. De inspectie G&J kan ook nog maar 1 ding doen: direct onder verscherpt toezicht plaatsen en de certificering opschorten. En de Raad van Toezicht zal nu op moeten staan in het belang van alle kinderen die aan JBB zijn toevertrouwd: exit Meuwissen en Dekkers. Want zo doorgaan is de ondergang voor JBB met nog meer schade voor de kinderen en uiteindelijk een groot gat als JBB echt omvalt. Want dan is er geen ruimte en capaciteit voor de kinderen die nu bij JBB zitten. Daarom slaapt Gerard van Loon als Voorzitter van de Raad van toezicht door of is er iemand die zijn wekker nu laat afgaan?

Het was de zoveelste communicatie- en de-escalatieblunder uit het kamp van JBB.

Conclusie Inspecties over handelen Jeugdbescherming Brabant en Combinatie Jeugdzorg in ontvoering baby Hannah vernietigend!

De inspecties Gezondheidszorg & Jeugd en Justitie & Veiligheid hebben naar aanleiding van de ontvoering van baby Hannah onderzoek laten doen naar het functioneren van Jeugdbescherming Brabant(JBB) en Combinatie Jeugdzorg(CJZ). Het oordeel van de inspecties is ronduit schokkend en vernietigend maar was al bekend voor de publicaties van de pleegouders en het zwartboek! In een gezamenlijke reactie stellen JBB en CJZ dat ze het oordeel onderschrijven maar het er niet mee eens zijn. Deze, ietwat schizofrene, reactie toont des te meer aan dat er geen enkele zelfreflectie bestaat, ze niet intrinsiek gemotiveerd zijn om hun eigen aandeel te zien, hun falen niet willen onderschrijven en niet open staan om te verbeteren laat staan hun aansprakelijkheid te erkennen. Ondertussen gaat de beerpunt over dit specifieke dossier en JBB in zijn algemeenheid steeds verder open!

Instanties is gevraagd om zelf onderzoek te doen. Dat is het zelfde als dat Holleeder de moord op Endstra moet gaan onderzoeken!

Inspecties verwonderd over tekortkomingen

“Het aantal tekortkomingen bij de beide organisaties in het primaire proces is aanzienlijk” zo schrijven* de inspecties op 21 augustus 2018 al aan JBB en CJZ. Sommige tekortkomingen hebben zelfs tot “verwondering” geleid bij de inspecties. Vooral het feit dat er “in beide organisaties geen concrete afspraken bestaan over hoe om te gaan met geheime plaatsingen en dat pleegouders zelf veiligheidsafspraken moeten maken met de wijkagent” heeft bij de inspecties tot verbazing geleid.

Ook stellen de inspecties vast dat ‘het heeft ontbroken aan onderlinge afstemming, informatie uitwisseling en besluitvorming. Risico’s werden niet alleen verschillend getaxeerd, ook is hierover geen overleg gezocht. De continuïteit in de begeleiding van de pleegouders is onvoldoende geweest en was de pleegzorg begeleider te onervaren.”

Het is duidelijk: JBB en CJZ willen niet de Zwarte Piet toegeschoven krijgen.

Instanties medeplichtig aan misdrijf

Met deze keiharde conclusies leggen de inspecties feilloos het falen van de betrokken instanties bloot: er is totaal geen afstemming geweest, er heeft geen overleg plaatsgevonden en risico’s, waaronder de op voorhand bekende ontvoeringsdreiging, zijn genegeerd. In het allereerste rapport van de Raad voor de Kinderbescherming, dus toen Hannah nog in het ziekenhuis lag, word al gewezen op de ontvoeringsdreiging. JBB en CJZ hebben dit risico vanaf dag 1 volkomen genegeerd. Door geen overleg te voeren over de, achteraf continue, ontvoeringsdreiging hebben JBB en CJZ weggekeken bij de beraming van een misdrijf en hebben niet voldaan aan hun wettelijke (zorg)plicht door handelend op te treden of de autoriteiten in te schakelen. Hierdoor zijn beiden in juridische zin medeplichtige geworden aan het misdrijf en aansprakelijk voor de schade die het heeft opgeleverd bij betrokkenen en in het bijzonder Hannah. Hoe wrang is het dan dat JBB in het strafproces namens Hannah een schadevergoeding eist van de ouders die hun kind hebben ontvoerd terwijl de jeugdzorgwerkers en de verantwoordelijke bestuurders hebben weggekeken. Als er al iemand een schadevergoeding zou moeten betalen aan Hannah zijn zij het wel!

Door te kiezen voor het ontkennende “wij herkennen ons er niet in” wordt duidelijk dat hen er alles aan gelegen was om deze conclusies buiten de media te houden. Het eigen (persoonlijke) imago is belangrijker dan de waarheid!

Faalrisico’s niet onderkend

Zorgelijk is ook dat er in het koppelen van dossiers aan medewerkers geen rekening wordt gehouden met ervaring van de medewerker in relatie tot de zwaarte van het dossier en de daarmee samenhangende faalrisico’s. Hiermee tonen beide organisaties, en dan met name de gebiedsmanagers die verantwoordelijk zijn voor de toebedeling van de dossiers, aan dat ze totaal geen gevoel hebben bij de complexiteit van het werk waar ze mee bezig zijn en de capaciteiten van hun eigen medewerkers schromelijk overschatten. Voor hun is elke case ‘daily business as usual’ en als het fout gaat dan is het jammer en verdraaien we de feiten wel in de dossiers om ons eigen hachje te redden.

Het is op zich al verwonderlijk dat de inspecties met deze conclusies JBB en CJZ niet onder verscherpt toezicht hebben geplaatst.

Instanties waren op de hoogte voor publicaties in de media

Het schrijven van de inspectie dateert van 21 augustus, dus ruim 14 dagen voordat de pleegouders met hun verhaal naar buiten kwamen. JBB en CJZ wisten op dat moment dus al dat de inspecties vernietigend geoordeeld hadden over hun handelen. Dat maakt de ontkennende houding van beiden in de media, dat zij zich niet herkennen in het verhaal van de pleegouders, des te opmerkelijker. Als beide instanties echt lering hadden willen trekken uit hetgeen er gebeurd is dan was een nederige reactie passender geweest. Dan had men gemeld dat de inspecties (pittige) conclusies hadden getrokken over het handelen van de instellingen en welke lessen men daaruit zou gaan trekken. Door te kiezen voor het ontkennende “wij herkennen ons er niet in” wordt duidelijk dat hen er alles aan gelegen was om deze conclusies buiten de media te houden. Het eigen (persoonlijke) imago is belangrijker gebleken dan de waarheid!

De ontkenning door JBB en CJZ lijkt te zijn ingegeven om het eigen falen in de doofpot te stoppen.

Opzienbarende reactie instanties

Ook achteraf reageren beide instanties weer opzienbarend. In een schrijven* van 5 oktober aan de pleegouders melden ze eerst dat ze het oordeel van de inspectie onderschrijven om in de volgende alinea te stellen dat ze het er niet mee eens zijn dat het ontbroken heeft aan voldoende onderlinge afstemming. In hun ogen is er juist veelvuldig afstemming geweest. Vreemd als je beseft dat de beide inspecties, op basis van het onderzoek wat JBB en CJZ zelf hebben gedaan, tot de conclusie komen dat het juist ontbroken heeft aan afstemming en er geen overleg is gezocht. Hoe gaan JBB en CJZ deze nieuwe stelling onderbouwen naar de inspecties toe als hun eigen onderzoek in eerste aanleg al aantoont dat er geen afstemming is geweest? Nieuwe feiten toevoegen die over het hoofd waren gezien? Andere feiten en bewijzen vervalsen? Het is duidelijk: JBB en CJZ willen niet de zwarte piet toegeschoven krijgen. Overigens klinkt het mij vreemd in de oren dat JBB en CJZ zelf onderzoek moeten doen naar een calamiteit die in hun organisatie heeft plaatsgevonden? Dit komt er op neer dat het OM Willem Holleeder vraagt zelf onderzoek te doen naar de moord op Endstra.

Medewerkers van JBB hebben onlangs in een klachtzitting erkend dat het eenvoudig is om zaken te antidateren. Ook houdt het systeem niet bij wanneer een document of mutatie is aangemaakt. Hierdoor is het achteraf voor jeugdzorgwerkers heel eenvoudig om dossiers aan te passen, zaken te verwijderen of toe te voegen teneinde ontlastende verklaringen voor hun eigen handelen te maken.

Doofpot

Op een vraag van de pleegouders en verdere familie van Hannah wat de instanties niet herkennen in de verhalen die in de media zijn verschenen wordt nu geantwoord dat een item in de media nooit recht doet aan wat er allemaal werkelijk speelde. Hiermee wordt de journalistieke integriteit van de verschillende journalisten en redacties aangevallen en min of meer gesteld dat deze onvoldoende onderzoek zouden hebben gedaan. Echter JBB en CJZ hebben het artikel in Brabants Dagblad van 6 september ruim voor publicatie ter inzage gekregen en hebben er zelf voor gekozen om in het kader van de privacy niet te reageren terwijl ze toen al op de hoogte waren van de conclusies van de inspecties. Het zelfde geldt voor alle andere redacties: JBB en CJZ is telkens gevraagd om een reactie die telkens gelijk bleef terwijl men al op de hoogte was van de oordelen over het functioneren in deze case. Ze hebben dus wel degelijk de tijd en ruimte gehad om een weloverwogen reactie te geven die ook recht had kunnen doen aan de mogelijke privacy van betrokkenen. Het is een bewuste keuze geweest om niet te reageren. Een keuze gebaseerd op het in de doofpot stoppen van hun falen.

Verder herkennen JBB & CJZ zich niet in de stelling dat ze er niets mee gedaan hebben. De instanties wijzen hier op de onderzoeken die na de ontvoering zijn opgelegd door de inspecties. Onderzoeken die wettelijk verplicht zijn na een calamiteit dus wat ze zelf echt gedaan hebben is en blijft de vraag. Maar de pleegouders en familie wijzen hier expliciet op de ontvoeringsdreiging. De inspectie heeft inmiddels duidelijk gemaakt dat hier inderdaad niets mee is gebeurd gezien het ontbreken van enige afstemming en overleg over de risico’s. Ook deze ontkenning door JBB en CJZ lijkt te zijn ingegeven om het eigen falen in de doofpot te stoppen.

Hiermee tonen beide organisaties, en dan met name de gebiedsmanagers die verantwoordelijk zijn voor de toebedeling van de dossiers, aan dat ze totaal geen gevoel hebben bij de complexiteit van het werk waar ze mee bezig zijn en de capaciteiten van hun eigen medewerkers.

Interne systemen maken vervalsingen mogelijk

Het is overduidelijk dat JBB en CJZ gefaald hebben en ze er alles aan willen doen om dit falen te verbloemen. Dat dit kinderlijk eenvoudig is blijkt wel uit de systemen van JBB. Medewerkers van JBB hebben onlangs in een klachtzitting erkend dat het eenvoudig is om zaken te antidateren. Ook houdt het systeem niet bij wanneer een document of mutatie is aangemaakt. Hierdoor is het achteraf voor jeugdzorgwerkers heel eenvoudig om dossiers aan te passen, zaken te verwijderen of toe te voegen teneinde ontlastende verklaringen voor hun eigen handelen te maken. Hiermee krijgt de jeugdzorgwerker volledig de vrijheid om te allen tijde dossiers te manipuleren, eigen falen in de doofpot te stoppen en eventuele klachtprocedures te beïnvloeden om zo gegrond verklaarde klachten, berispingen of schorsingen te voorkomen. Ook in dit dossier zien we de jeugdzorgwerker er alles aan doen om haar eigen falen te verbloemen, ergo ze vindt zelfs dat ze het uitstekend heeft gedaan! Alsof Hannah nooit ontvoerd is geweest!

Met deze houding toont de jeugdzorgwerker dat ze totaal ongeschikt is voor dit vak. Er wordt een kind wat aan jouw toezicht is toevertrouwd ontvoerd. Een ontvoering die van te voren was aangekondigd en dan heb jij het goed gedaan? Totaal geen enkel inzicht in het eigen aandeel en een totaal gebrek aan inlevingsvermogen in haar werk! Maar hierbij wordt ze gedekt door management, directie en bestuurder die al op de hoogte zijn van de mening van de autoriteiten. Kijkend naar de houding van JBB is een grotere minachting naar de familie, (pleeg)ouders, betrokkenen, autoriteiten, de maatschappij, de democratische rechtsstaat en bovenal het slachtoffer, de weerloze baby Hannah, niet mogelijk.

Halsstarrig weigeren

En tot op de dag vandaag weigert JBB ook maar enige erkenning te willen geven voor hun foute handelen. Bestuurder René Meuwissen stuurt (pleeg)ouders waarvan hij denkt dat ze hebben meegewerkt aan het zwartboek een zeer intimiderende brief dat hij in gesprek wil om te horen waar het fout is gegaan volgens deze (pleeg)ouders. Maar de pleegouders en familie van Hannah kregen geen brief. En op de vele verzoeken voor gesprekken en het geven van opening van zaken wordt niet gereageerd. In elke communicatie word vermeden een inhoudelijke reactie te geven en alle toezeggingen worden niet nagekomen. Hiermee aantonend dat hij totaal niet in gesprek wil met al deze (pleeg)ouders, zijn criticasters, maar alleen wil weten wie het zijn om uiteindelijk hen door middel van intimidatie onder druk te zetten. Intimidatie dat ouders hun kinderen niet meer mogen zien, de geijkte methode van de jeugdzorgwerkers van JBB bij ouders die niet luisteren naar hun eisen.

Kijkend naar de houding van JBB is een grotere minachting naar de familie, (pleeg)ouders, betrokkenen, autoriteiten, de maatschappij, de democratische rechtsstaat en bovenal het slachtoffer, de weerloze baby Hannah, niet mogelijk.

Halsstarrig weigert Meuwissen de pleegouders en familie van Hannah inzage te geven in het dossier zonder daar echt gronden voor te hebben. Misbruik makend van de term privacy en alle mogelijke middelen inzetten om te ontkomen aan enige opening van zaken. Meuwissen stelt dat hij geen doofpot wil maar zijn handelen verraadt iets totaal anders. Hiermee de pleegouders en familie het grondrecht op gelijke informatie in de procedures te ontnemen. Maar Meuwissen en JBB vergeten één ding: cliënten van JBB zijn hem en zijn medewerkers echt zat. Ze zullen zich blijven verenigen en de strijd tegen hem en JBB zal harder worden net zolang totdat hij zijn falen in alle zaken zal toegeven en zijn aansprakelijkheid zal erkennen. De lijst met ruim 70 dossiers die nu bekend zijn zal, hoe langer Meuwissen en JBB blijven ontkennen, alleen maar toenemen. De schade voor de kinderen wordt dagelijks groter. Het is daarbij schokkend dat Meuwissen nu niet meer alleen de kinderen en ouders schade berokkent maar juist ook zijn medewerkers laat vallen die nu dagelijks geconfronteerd worden met nieuwe misstanden in zijn organisatie. Medewerkers die nu ook in hun privé leven geconfronteerd gaan worden met hun eigen falen omdat vrienden en familie ook vragen gaan stellen. Een echte bestuurder staat op en toont zijn verantwoordelijkheid en erkent fouten. Het is niet alleen een teken dat de aantijgingen in het zwartboek juist zijn het is ook het teken dat alles en iedereen ondergeschikt gemaakt wordt aan het het imago van de bestuurder en iedereen door hem geslachtofferd wordt als dat nodig is voor zijn doel. Alsof zijn imago en dat van JBB nu nog te redden is?

Hoe wrang is het dan dat JBB namens Hannah een schadevergoeding eist van de ouders die hun kind hebben ontvoerd terwijl de jeugdzorgwerkers en de verantwoordelijke bestuurders hebben weggekeken. Als er al iemand een schadevergoeding zou moeten betalen aan Hannah zijn zij het wel!

Zwartboek geen loze beschuldiging

Met het schrijven van de inspectie wordt nog meer duidelijk dat het zwartboek “Jeugdbescherming Brabant: de doodlopende weg in de jeugdzorg” absoluut geen loze beschuldigingen bevat. Het zijn gedegen dossieronderzoeken waarbij de rode draad in het functioneren van deze GI worden blootgelegd. Het maakt des te meer duidelijker dat de bestuurder van JBB totaal geen grip meer heeft op zijn eigen organisatie en dat jeugdzorgwerkers feitelijk alles kunnen doen wat buiten de wet-& regelgeving valt. Met zijn houding faciliteert hij op deze manier de misstanden in de jeugdzorg en is hij mede schuldig aan een misdrijf tegen de vrijheid: de ontvoering van Baby Hannah. Een dergelijk feit maakt deze man volledig ongeschikt om nog langer aan het hoofd te staan van een organisatie die opkomt voor de bescherming van kinderen. Feitelijk kan hij alleen nog maar zijn conclusies trekken en opstappen. Samen met alle anderen die intern bij dit dossier betrokken zijn. Het is des te zorgelijker dat de Raad van Toezicht, die op de hoogte moet zijn van het schrijven van de inspecties, niet ingrijpt en deze bestuurder en mensen op hun plek laat zitten. Ingrijpen vanuit de inspecties is dan ook zeker wenselijk. Het is op zich al verwonderlijk dat de inspecties met deze conclusies JBB en CJZ niet onder verscherpt toezicht hebben geplaatst.

Hiermee krijgt de jeugdzorgwerker volledig de vrijheid om te allen tijde dossiers te manipuleren, eigen falen in de doofpot te stoppen en eventuele klachtprocedures te beïnvloeden om zo gegrond verklaarde klachten, berispingen of schorsingen te voorkomen.

*De genoemde brieven van 21 augustus en 5 november zijn in het bezit van de auteur.

Achtergrondinformatie:

In februari 2018 werd in Eersel Baby Hannah uit de armen van haar pleegmoeder getrokken en ontvoerd door haar biologische ouders. Hannah was in de pleegzorg terecht gekomen naar aanleiding van vermoedens van kindermishandeling en daardoor uit huis geplaatst. Jeugdbescherming Brabant was door de rechter belast met het toezicht. De Combinatie Jeugdzorg is het pleegzorgbureau wat de plaatsing regelt en verantwoordelijk is voor de begeleiding van de pleegouders.

Pleegouders en verdere familie van Hannah hebben onlangs naar buiten gebracht dat de instanties op de hoogte waren van de ontvoeringsdreiging maar dat zij er niets mee gedaan hebben. Beide instanties hebben steeds gemeld dat zij zich niet herkenden in deze mening. De Inspectie Gezondheidszorg & Jeugd had in een eerder schrijven aan de pleegouders al gemeld dat alle zorgen klachten die zij hadden ingediend door de inspecties werden onderschreven.